Na een, laten we met veel gevoel voor understatement zeggen, wat mindere nacht bracht ik op maandagochtend de kleuterzoon naar school. Eenmaal weer thuis hingen de peuterdochter en ik al snel wat lamlendig op de bank en vandaar dat ik nog een filmpje in bed wel een geschikte bezigheid vond.
De peuterdochter lag lekker naar Peppa Big te kijken (echt, zorg dat je kinderen nooit met dat varken in aanraking komen, je komt er nooit meer vanaf) en ik vermaakte me met wat vormen van social media.
En toen ging mijn telefoon. In het beeld verscheen de naam van de juf van de kleuterzoon en ik begon al een beetje te balen. Een zieke kleuter is namelijk wel echt het allerlaatste waar ik op zit te wachten. Mijn mannetje bleek niet ziek, maar gevallen. Tijdens het gymmen. Uiteraard bovenop zijn tand en het was wat bloederig.
Nu hebben we dat al eens eerder aan de hand gehad en toen ik destijds de tandarts belde werd mij uitgelegd dat ze eigenlijk niet heel veel kunnen met die melktandjes. Het is vooral hopen dat ze niet vreselijk los zitten, gaan verkleuren of uitvallen. Met die kennis in het achterhoofd sprak ik met zijn juf af dat ze zou bellen als het niet ging, maar dat de kleuterzoon in principe op school zou blijven.
Na een zeer verkwikkend rondje slapen togen de peuterdochter en ik naar school. Ik had eerlijk gezegd niet al te grote verwachtingen van de schade en de kleuterzoon kwam ook blij aangewandeld. Met een bovenlip die toch wel twee keer zo dik was dan die ochtend. Bij nadere inspectie blijkt er een behoorlijke bloeduitstorting in zijn mond te zitten. Oeps…
Hij had verder op school lekker gespeeld, zelfs een boterham naar binnen gewerkt en was een beetje gefrustreerd dat er geen vriendje was om bij te spelen. We zijn maar ijsjes gaan halen. Lekker koud en een mooie compensatie van mijn idee dat hij vast wat extra drama had lopen maken.
In de broodtrommel van dinsdag zitten boterhammen zonder korstjes en stukjes komkommer. Dat kan hij vast wel eten. Ik heb ook maar een mandarijntje gepeld, dat moet ook lukken zonder al te veel belasting van die voortanden.
En dan ga ik nu heel hard duimen dat die tanden gewoon in witte toestand op hun plek blijven zitten.