De peuterdochter was een ochtendje naar de opvang en dus hadden de kleuterzoon en ik het rijk alleen. Dan valt pas echt op wat er  toch allemaal in zo’n hoofd moet omgaan.

Het begon al voor het aankleden. Er kwam een heleboel kabaal uit de slaapkamer en ik dacht dat de kleuterzoon toch minstens uit zijn hoogslaper was gestort. Toen ik wat bezorgd vroeg of het goed ging kwam er een heel vrolijk: 

Nee, mijn klauw is gebroken

Na een rondje douchen waarbij allerlei beesten vreemde capriolen uithaalden kregen we visite van twee buurjongens en hun mamma. Na een tijdje spelen constateerde hij:

Hey, het zijn allebei jongens en die ene is zijn broer. Dan zijn het broers van elkaar!

Na de visite zaten we even moed te verzamelen om boodschappen te gaan doen en de peuterdochter te gaan halen. De kleuterzoon heeft me vast iets horen roepen over nijlpaarden, want hij vond me een supernijlpaard en ik kreeg een Batmanmasker voor.

Hetzelfde masker zorgde voor totale paniek bij het verlaten van de supermarkt. Het werd gegrepen door de wind en ging er heel snel vandoor. Gelukkig was er een mevrouw die voorbij liep sneller dan ik. De ramp was niet te overzien geweest als het masker weg was geweest.

Best ingewikkeld zo’n kleuterbeleving. En ook nogal intens lijkt me. Vanuit mijn perspectief vooral ook fantastisch om te zien, hoewel ik er bij tijd en wijlen doodmoe van wordt…