Na een paar zwangerschappen dacht ik het meeste toch wel meegemaakt te hebben. Moe en misselijk, allerlei soorten echo’s, negatieve rhesus, ctg’s, blaasontsteking, het kwam allemaal al eens langs.
En toch kwam er geheel tegen mijn verwachting in iets nieuws langs. Bij de liggingsecho bleek ons meisje ondersteboven te liggen. Of eigenlijk juist niet. Het is namelijk soort van de bedoeling dat kindjes aan het eind van de zwangerschap met hun hoofd naar beneden liggen. Zo moeten ze er uiteindelijk ook uitkomen. Hoe verder de zwangerschap vordert, hoe lastiger het wordt om te draaien en op een goed moment liggen ze zelfs vast.
Ons mini-meisje lag in stuit, maar haar hoofd naar boven dus. Nu heb ik daar opzich beeld bij, het lijkt mij ook aanzienlijk comfortabeler, maar bevallingstechnisch is het gewoon echt handiger als ze met haar hoofd naar beneden ligt.
Niet helemaal handig dus, het leverde een extra date met de verloskundige op en mijn kennis over draaiende baby’s en stuitbevallingen is aanzienlijk vergroot. Tot mijn grote vreugde besloot ons babymeisje op de avond voordat ik me weer mocht melden voor een liggingsecho toch maar om te draaien. Het was een aparte gewaarwording.
Heel fijn, want het scheelt een hoop gedoe waar ik nu niet bepaald op zit te wachten. Zwangerschappen kunnen geloof ik maar beter saai zijn. Ik hoop in ieder geval dat het hier nog een paar weken saai blijft en iedere keer als het babymeisje wat erg enthousiast begint te spartelen spreek ik haar even toe: want het is nu wel de bedoeling dat ze headdown blijft liggen.