We zijn een beetje moe hier in huis. Ik ben inmiddels vrij vergevorderd zwanger, dat is op zich al vermoeiend, en een peuter en kleuter versterken dat behoorlijk, weet ik inmiddels uit ervaring.
De peuterdochter is tweeënhalf en van een bijzonder eigenwijs ‘ik wil niet slapen’ soort. Daardoor gaat ze over het algemeen overdag niet meer slapen. Ik vind dat meestal prima, want dan slaapt ze ’s avonds beter. Het enige nadeel is dat ze zo rond een uur of vijf ’s middags wel klaar is met de dag.
De kleuterzoon ging donderdag weer naar school na een week ziek zijn. Hij had een prima dag volgens mij, maar wat was hij er moe van geworden. En de man wordt logischerwijs nogal moe van al onze vermoeidheden.
Op donderdagmiddag rond half zes gebeurde er iets bijzonders. De kleuterzoon viel op de bank in slaap terwijl hij naar zijn geliefde leeuwen zat te kijken. Het kereltje moet echt kapot geweest zijn, want de keren dat dit gebeurd is, zijn denk ik op één hand te tellen.
Helaas is half zes echt een bijzonder onhandige tijd om in slaap te vallen. Er moet ten eerste nog gegeten worden en daarnaast duurt de nacht dan nog wel heel lang (lees: dan wordt ie wel heel vroeg wakker de volgende ochtend).
Vandaar dat ik de kleuterzoon, geheel tegen mijn gevoel in, weer wakker maakte. Het was ronduit tegennatuurlijk, het leek wel vloeken in de kerk. Het viel ook niet mee om hem weer wakker te krijgen en het viel me dan weer niet tegen dat hij uiteindelijk redelijk blij nog even ging spelen.
Het daadwerkelijke gaan slapen ging bij beide kids bijzonder makkelijk. De kleuterzoon had welgeteld dertig seconden nodig om in slaap te vallen en de peuterdochter toch zeker vijf minuten. Het schrijven van dit stukje duurt inmiddels ook al aanzienlijk langer dan nodig. Mijn ogen vallen steeds dicht.
Welterusten!