Als ik het me goed herinner werd deze maandag een paar weken geleden uitgeroepen tot klaagvrije maandag. Nu hou ik nogal van klagen op zijn tijd, dus helemaal is het mij niet gelukt om niet te klagen. Ik bedoel, het is toch haast onmogelijk om rustig te blijven bij al die fratsen die zich momenteel in het witte huis afspelen.
Het stomme is dat ik dat hele klaagvrije maandag gebeuren ook niet meer terug kan vinden, dus misschien is het wel gewoon mijn geest die me iets wil vertellen.
Anyway, het lijkt me toch aardig om een lekker blij blogje te schrijven. Toen we zondag op weg gingen naar Kerkrade waren we uiteraard iets later dan gepland en misten we de beoogde trein op een minuut of vijf. Het gevolg daarvan was dat we 25 minuten op het station van Eindhoven moesten overbruggen.
Omdat je bij de Starbucks al daar lekker kunt zitten, besloten we daar maar eens een kopje koffie te drinken. En waar we er vroeger nog wel eens mee weg kwamen zelf koffie te halen en de kindjes een zelfmeegebrachte fles onder de neus te schuiven is dat tegenwoordig heus niet meer aan de orde. Ze willen ook. Het liefst chocomelk. En ze hebben nog gelijk ook.
Omdat ik voorzag dat een hele kop chocomelk iets te veel zou zijn voor zowel de kleuterzoon als peuterdochter en we de volgende trein wel graag wilden halen, vroeg ik bij het bestellen van de koffie of de kindjes misschien een beetje slagroom in bekertje mochten hebben.
‘Natuurlijk!’ zei het Starbucksmeisje. ‘Zal ik er ook een beetje caramelsaus op doen?’ Ik geloof niet dat ze de kleuterzoon en peuterdochter blijer had kunnen maken. Ze hebben erg genoten van deze zeldzame traktatie. En daarmee genoten de man en ik extra van onze koffie.
Dikke pluim voor Starbucks Eindhoven dus!