Aan het begin van het schooljaar schreef ik al eens een stukje over een niet ideaal verlopende ochtendspits. Hoewel het meestal iets beter verliep dan ik daar omschreef, hadden we in het eerste half jaar school nog niet de ideale modus gevonden. Het is mij echt een raadsel hoe het komt dat we de kleuterzoon in die periode steeds op tijd op school hebben weten af te leveren.
Ondanks dit laatste, bepaald indrukwekkende feit, bedacht ik tijdens de kerstvakantie dat er toch iets moest veranderen om het allemaal net wat soepeler te laten verlopen. De oplossing is uiteraard vrij simpel, ik moet eerder opstaan. Dan heb ik meer tijd om mijzelf en de kids in de kleren te krijgen en ook wat speling als er zich onverhoopt een coupe vogelverschrikker voordoet.
Dus ik sta nu structureel een kwartier eerder op. En ik moet zeggen; het scheelt. Het voelt nu iedere ochtend alsof ik tien minuten voorloop op mijn eigen schema. Ideaal. Daarnaast heb ik nog een verandering doorgevoerd in mijn routine. En wel één waar ik eigenlijk echt niet aan wilde beginnen.
De lunch van het manvolk des huizes bereid ik sinds het aflopen van de kerstvakantie de avond van te voren… Vreselijk burgerlijk vind ik het, en ook echt een vervelende bezigheid. Want als alles dan aan kant is en de kindjes slapen moet er ook nog iets met boterhammen, fruit en snackgroenten.
Maar ja, het resultaat is wel dat we al een paar weken gezellig met zijn vieren aan tafel zitten te ontbijten. En iedere keer als ik dat voor elkaar heb gekregen voel ik me een trotse moederkloek. We houden het er voorlopig maar in dus.
En dan intussen bedenken wat we nog meer kunnen verzinnen om tijd te besparen bij het ochtendritueel. Laatst ging de peuterdochter eens geheel gekleed slapen, dat zou ook handig kunnen zijn. Dan hoeven we er alleen nog maar ontbijt in te schuiven en de tanden te poetsen.