Het eetpatroon van zowel de kleuterzoon als de peuterdochter blijft me uitermate fascineren. Niet dat ik me er direct grote zorgen om maak hoor, het zal allemaal wel loslopen, maar wonderlijk vind ik het wel. Ik las trouwens eens dat het echt niet helpt om eten te forceren, en dat klonk best aannemelijk. De ‘ik-maak-me-maar-niet-te-druk-aanpak’ lijkt daar aardig bij te passen.
Voor allebei de kindjes geldt dat ze vanaf dat ze een maand of zes waren eigenlijk zo’n beetje alles wat we ze voorschotelden wel aten. Het gaf gegarandeerd een bende want we lieten ze lekker zelf eten, en er werd flink gesmeerd en gegeten.
De kleuterzoon hield dat vol tot hij een jaar of drie was, toen ontdekte hij dat hij ook dingen niet lekker kon vinden. Sindsdien is het bergafwaarts gegaan met de variatie in het menu, het meeste warme eten wordt inmiddels categorisch geweigerd. De peuterdochter had een prachtig voorbeeld en deed dat grif na.
Wat wel altijd gewaardeerd wordt zijn boterhammen met pindakaas, stukjes komkommer, tomaat en paprika (hoewel liever niet als het diner daadwerkelijk geserveerd wordt), pasta en natuurlijk koek en snoep.
Daarnaast hebben beide kids zo hun eigenaardige voorkeuren. Zo zou de peuterdochter het liefst boter of mayonaise weglepelen en eet ze rustig een bord vol groene ballen (lees: doperwten) leeg. De kleuterzoon heeft een voorkeur voor iets grotere groene ballen (spruitjes), houdt van taart (quiche) en weet garnalen erg te waarderen.
Bij wijze van experiment kreeg hij toen we op woensdagmiddag met de rest van Nederland door Eindhoven liepen een bord gamba’s in het restaurant van de Bijenkorf. Twee keer leuk, want bij het bereiden werd hij al geëntertaind door de kok en het eten was ook al een feestje. Toen hij ook nog chocolademelk kreeg was hij helemaal gelukkig.
Gamba’s dus. Zeker voor herhaling vatbaar, aldus de kleuterzoon. Ik ben nu al benieuwd wat de volgende eetverrassing wordt. Zou de peuterdochter van kaviaar houden?