Toen ik aan het begin van de tweede kerstdag zo’n beetje moed lag te verzamelen om op te staan en de peuterdochter een poging deed om een verdwaalde druppel mammamelk te verzamelen kwam ik via Facebook langs een challenge.
Het is inmiddels vast wel bekend dat ik wel van een beetje uitdaging houd. Ondanks dat dit er geen was op sportief vlak, sprak ze me toch wel aan. De club van relaxte moeders en de upvoedclub daagden haar lezers uit om een mooi/leuk/grappig kerstritueel te verzinnen. Om met je gezin te doen en zo wat dichter bij elkaar te komen.
Best een mooi idee zo vond ik. En ik bedacht me om er eens over na te denken. En ben toch maar eens opgestaan. In de woonkamer vonden we de man in halfslapende toestand en een wat bedrukt kijkende kleuterzoon.
Het geval wil namelijk dat er bij de schoonouders een mooie foto hangt van de oude opa (de opa van de man) met de toen nog babyzoon op schoot. Het feit dat de overgrootopa zo oud was (stokoud, wel bijna honderd) én dat hij inmiddels overleden is, maakt diepe indruk op de kleuterzoon. En dan was tweede kerstdag ook nog eens de verjaardag van de oude opa.
De kleuterzoon was dus een beetje verdrietig. Want we konden zijn verjaardag helemaal niet meer vieren. Maar hij kreeg een briljant idee; we zouden gewoon een afscheidsfeestje vieren.
Ik vind het echt prachtig, om zo op tweede kerstdag het leven te vieren van de mensen die er niet meer zijn en met wie graag kerst hadden willen vieren. Het vierdegroepernichtje betrok er meteen wat andere overleden opa’s bij en de kleuterzoon vond dat een goed idee.
Wat een mooie traditie!