Wat er aan de hand is weet ik niet precies, ik zou haast denken dat het volle maan is. Maar dat was vorige week ergens (ik heb het gecheckt). De peuterdochter én kleuterzoon lijken somehow te denken dat het van belang is om hun ouders alvast te laten wennen aan de gebroken nachten die bij een baby horen.

Nu is dat opzich sympathiek hoor, ware het niet dat ze allebei tóch al niet doorsliepen en we er dus sowieso al wel eens uit moesten ’s nachts. Ik kan daar prima mee leven, de peuterdochter komt halverwege de nacht graag bij ons liggen en dat de kleuterzoon vroeg wakker wordt, is ook niet echt verwijtbaar.

De laatste dagen leek het voor de peuterdochter helaas onmogelijk om te slapen als ze niet tegen mij aangeplakt lag. Combineer dat eens met een niet helemaal meewerkend bekken en je snapt dat die situatie niet ideaal is.

Om het feest compleet te maken lijkt het ritme van de kleuterzoon wat verstoord. Hij wordt al een paar dagen wakker op tijden dat het écht nog nacht is en besluit dan dat hij gaat spelen. Dat laatste is fijn, wij hebben daar betrekkelijk weinig last van, maar het komt zijn slaaptax natuurlijk niet ten goede.

Afgelopen nacht was ik volstrekt gedesoriënteerd nadat hij een paar keer voorbij was gekomen, lichten aan en uit deed en zelfs weer een keer in zijn bed was gekropen. Ik vond mezelf om kwart voor zeven met de peuterdochter onder de douche in de veronderstelling dat we vreselijke haast hadden.

Nouja, we waren mooi op tijd op school vanochtend. Laten we maar zeggen dat het een fase is. Over een jaar of tien kan ik hetzelfde grapje vast met hun uithalen.