De kleuterzoon baalde, het liefst had hij de hele dag met opa en oma en zijn nieuwe speelgoed gespeeld. Helaas voor hem wilden we toch echt even gaan wandelen. Het leuke daaraan was dan weer wel dat hij bij opa en oma in de auto mocht. Vandaar hij schoorvoetend akkoord ging.
Logistiek was het een gecompliceerde operatie. De man wilde graag wandelen in Aalst, én hij wilde zijn wekelijkse ‘lange duurloop’ meteen uitvoeren. De kleuterzoon past incidenteel best in de auto van opa en oma, de peuterdochter zonder kinderstoel in de auto is echter nog geen optie.
De man vertrok dus als eerst, hollend. Ik ging er met de peuterdochter achterop op de fiets achteraan. Als laatste vertrokken opa en oma met de kleuterzoon. Grappig genoeg was dat ook de volgorde van aankomst in het bos in Aalst. Dat vertrekken blijft een ingewikkeld ding.
Het bleek heerlijk daar in het bos. De peuterdochter viel al snel bij de man op de rug in slaap, de kleuterzoon huppelde, racete, stampte ijs kapot, klom op palen en protesteerde dat ie moe was (aan het eind dan). Vervolgens dronken we warme chocolademelk bij de lokale uitspanning en we deden gek, we aten ook nog een worstenbroodje.
Toen de terugweg. De man wilde weer hollen dus hesen we de peuterdochter op mijn rug. Dat ging ondanks de zwangere buik prima met de Tula. Opa en oma namen de kleuterzoon weer mee en ik fietste bij wijze van support ende vermaack naast de man. Het werd sightseeing in Waalre, maar we vonden de weg. Ook een manier van qualitytime!