Sommige mensen zijn van het plannende soort. Die zijn in staat om te bedenken dat het natuurlijk heel leuk is om Sinterklaas te vieren, maar dat het daarbij wel van belang is om enige vorm van voorbereiding in acht te nemen. Zij bedenken netjes een maand van te voren een verlanglijstje, sturen dat naar de goede Sint(en), kopen keurig op tijd cadeaus, raken die vervolgens niet kwijt, pakken ze in en zorgen zelfs bijtijds voor gedichten en eventuele surprises.
Tenminste, ik denk dat dat zo gaat. Helemaal zeker weten doe ik het niet, want ik ben zelf in ieder geval niet van dat soort. En de man al helemaal niet. Wij laten het logistieke deel van het Sinterklaasfeest al jaren aankomen op het laatste moment. De ervaring leert dat we in ieder geval niet de enige zijn, het is op de laatste inkoopdagen altijd ontzettend druk in de winkels.
Vorig jaar leerden we al dat Sinterklaasinkopen doen met een driejarige erbij absoluut onhandig was. Zo’n peuter ziet echt alles aangezien je een cadeau moet uitzoeken, betalen en mee naar huis nemen zijn er ook allerlei momenten waarop het ‘gevonden’ kan worden. Vandaar dat we dit jaar vooral flink online shopten. Superhandig, maar ook een extra handicap. Je bent dan opeens afhankelijk van het logistieke proces van een ander.
Vandaar dat we dit jaar al een week van te voren begonnen met het verzamelen van dingen. Dat bleek maar goed ook, er ging werkelijk van alles mis. Eén onderdeel bleek uitverkocht bij de locale boekhandel (so much voor onze goede intenties lokaal in te kopen), de grote obese bezorgclub raakte een compleet pakket kwijt (en loste het ook naar behoren op, het kost echter wel tijd) en een door ons uitgezocht artikel bleek er ook al niet leverbaar.
Uiteindelijk is het aardig gelukt met de inkopen, en geloof het of niet, ik pakte zelfs al van alles in. Toch moeten de peuterdochter en ik nog wel even op pad voor de allerlaatste onderdelen. Gelukkig is zij nog vrij gemakkelijk af te leiden, dus tenzij de kleuterzoon besluit ziek te worden, moet het allemaal helemaal goed gaan komen. De gedichten komen wel op het laatste moment. Dat is traditie.