Beeing around

Het is een terugkerend thema, die mammamelk. Logisch ook, want het is voor mij en op dit moment vooral voor de peuterdochter eigenlijk altijd wel een thema. De zwangerschap heeft er inmiddels voor gezorgd dat er voor de peuterdochter weinig meer te drinken valt, de melk is zogezegd ‘opgedroogd’. Voor de toen nog peuterzoon was dat een reden om te stoppen met drinken (hoewel hij dat later wel weer oppakte), de peuterdochter trekt zich daar echter niets van aan en ‘drinkt’ zich nog graag in slaap.

Toen ik haar vroeg of haar babyzusje straks ook mocht drinken moest ze even denken. Ze vond het goed. En maakte meteen een mooie verdeling. Het babyzusje krijgt links, zijzelf rechts. Ik vermoed dat er te zijner tijd een iets andere verdeling zal ontstaan, maar ik vond de intentie erg mooi.

Het voeden van de kindjes is voor mij inmiddels erg vanzelfsprekend geworden. Ik heb ook eigenlijk niet echt een idee hoe het anders zou moeten. Grappig genoeg was het voor de geboorte van de kleuterzoon helemaal niet zo vanzelfsprekend. Als 18jarige onderging ik een borstverkleinende operatie en op basis daarvan zei iedere zorgverlener die ik sprak dat de kans dat ik kon voeden erg klein was.

Het hoogte-(of diepte, zo je wilt)punt van deze uitspraken kwam van een lactatiekundige die op de tweede dag na de geboorte van de kleuterzoon aan ons ziekenhuisbed verscheen. ‘Mevrouw, iedere druppel is er één’ en de beste dame liep weg zonder ook maar te kijken naar mij, de kleuterzoon of de manier waarop hij dronk.

Dat was eerlijk gezegd het einde van mijn vertrouwen in zorgverleners voor wat betreft borstvoeding. Eigenwijs als ik was zette ik het borstvoedingsavontuur door en met dank aan de man voor de ondersteuning en de zoon voor zijn fantastische techniek en volhardendheid hebben we na die eerste week het pak kunstvoeding de deur uit gemikt.

Intussen heb ik me gerealiseerd dat er ook heus goede lactatiekundigen zijn en dat mijn situatie destijds misschien ook vrij bijzonder was. En hoewel het nog niet nodig is geweest heb ik me voorgenomen om vooral laagdrempelig iemand met verstand van zaken in te schakelen mocht dat aan de orde zijn.

Via de social media kanalen volg ik Eurolac al weer een tijdje. De lactatiekundige achter deze praktijk schrijft vaak leuke, kritische, scherpe blogs waar ik me goed in kan vinden. Afgelopen week schreef ze over de dagelijkse praktijk van haar werk, namelijk hoe ze aan de slag ging tijdens een lactatiekundig consult.

Ik kon haar aanpak zo op het ‘eerste gezicht’ wel waarderen. Het leek me zelfs best leuk, zo’n consult. En het lijkt me ook fijn als er iemand in de onzekere (want alles is weer nieuw en die stomme hormonen) kraamtijd met je meedenkt. Na de geboorte van de babydochter wordt dit verhaal derhalve vervolgd!

Foto: knock-out na mammamelk