Soms heb ik opeens zo’n gevoel van ‘hé, nu is het later en ben ik groot’. Niet direct met een ingewikkelde lading daar aan hoor, meer gewoon een gedachte waar ik dan zelf vervolgens een beetje om moet grinniken.
De aanleiding van zo’n moment kwam zondagavond langs. Onze badkamerlamp begaf het namelijk. En hoewel we twee lichtbronnen hebben in de badkamer, is het toch onhandig dat het donker blijft als je op het lichtknopje drukt.
Dus nam de man zondagavond een trapje mee naar boven, klom naar de lamp, draaide er aan en er gebeurde niets. Het ding bleek wat verroest te zijn en met geen mogelijkheid open te krijgen. De man probeerde van alles maar de lamp zat echt muurvast.
Ergens vind ik het supergrappig dat ik me daarbij bedacht dat we nu volwassen mensen zijn met wen eigen huis en dat we dit toch zelf moeten oplossen. En toch is dat wat dat vreemde hoofd van mij verzon. Misschien zijn het de hormonen.
Intussen zitten we dus wel met die lamp, iedere keer dat ik de badkamer in wandel, druk ik gedachtenloos (dat dan weer wel) op het lichtknopje en dan gebeurt er dus niets. Dan merkt de peuterdochter fijntjes op dat het licht kapot is en bekruipt mij weer het gevoel van ‘ohja, ik ben groot’.
We hebben trouwens besloten om te gaan voor een nieuwe lamp, de huidige is namelijk ook nog heel lelijk. Om het ding van het plafond te krijgen zal wat lomper sloopwerk nodig zijn. Dat doen we dus maar eens overdag in een weekend. Dat geeft mij dus de tijd om te wennen aan het niet werkende lichtknopje…