Lief hè, mijn peutermeisje. Ze vindt zichzelf zooooo groot maar soms is ze nog zooooo klein. Eigenlijk wil ze het liefst álles zelf doen. En natuurlijk is het dan vreselijk frustrerend als niet alles zelf lukt.
Gelukkig houdt ze ook erg van knuffelen en vindt ze het op zijn (eh haar) tijd heerlijk om lekker bij me te liggen. ‘Wel vasthouden hè mamma’ zegt ze dan.
Die momenten koester ik, daar kan ik mooi aan denken als ze op drukke stations geen hand wil geven. Of woest is als ik per ongeluk het licht uit deed. Of het volslagen onredelijk vindt als ik haar wil begeleiden op de trap.
Wat moet het druk zijn in het hoofdje van zo’n peuter. Zoveel indrukken en daar ook altijd iets van moeten vinden. Geen wonder dat er af en toe kortsluiting is. En des te fijner dat ze soms ook even heerlijk kan gaan liggen.