Hoewel ik mijn uiterste best doe om me te verschuilen onder mijn steen, is het haast onmogelijk om te missen dat er een zekere verkiezingsstrijd gaande is daar aan de andere kant van de oceaan.
De laatste weken ging het populistische geneuzel van kwaad tot erger en de afgelopen dagen zou je je toch haast gaan schamen voor de mensheid.
Sowieso heb ik nogal snel last van plaatsvervangende schaamte, dat is een deel van de reden dat ik Trump en Clinton maar zo’n beetje vermijd. Daarnaast vind ik Trump een griezel, het mag inmiddels duidelijk zijn waarom. Ik blijf me er over verbazen dat zo’n kerel überhaupt op zo’n positie terecht kan komen, en gelukkig ben ik daar niet de enige in.
En toen was daar opeens de huidige First Lady. Dat die dame veel in haar mars heeft, komt niet als een verrassing maar deze speech was wel uitzonderlijk goed. Ik kreeg acuut weer hoop. Kan zij niet straks het witte huis in? Dan wordt het misschien allemaal een beetje beter.
De speech van Obama was op zichzelf al inspirerend, maar in het huidige politieke klimaat was het ronduit een verademing. Eindelijk weer eens zinnige, integere en bezielende woorden. Echt zo’n groot contrast met het gekrakeel van Trump en de toch wat krampachtige reactie van Clinton daarop.
Mijn kinderen zijn echt nog veel te klein om iets van het hele concept verkiezingen te snappen. Sterker nog, een ander land is zelfs nog ingewikkeld. Maar waren ze een jaar of vijf ouder, zou ik ze de speech laten zien. En dan maar hopen dat zij ook geïnspireerd zouden raken. Daar wordt de wereld mooier van!
View Comments (2)
Hear, hear her and read, read Bianca
?