Het gaat gewoon door met de wat suffe vergissingen door mijn zwangere brein. Het is ergens fascinerend dat het zo gaat, maar op dit moment vind ik het vooral een beetje onpraktisch.

We hadden een hele zaterdag met zijn drietjes voor ons. De man moest aan het werk en de kindjes en ik hoefden vooral vrij weinig. Dus lagen wij ’s ochtends heel lui met koffie, bananen, rijstwafels en melk (aangeleverd door de man, hoe heerlijk) in bed naar brandweerman Sam te kijken.

En opeens wist ik het zeker, het was 112-dag. Op deze dag komen er allerlei hulpdiensten naar het Citycentrum (ja, zo heet het echt, ik kan er ook niets aan doen) van Veldhoven ter lering ende vermaack van de mensen die er op af komen. Als klap op de vuurpijl schijnt brandweerman Sam zelf ook langs te komen.

Vandaar dat ik heel enthousiast vertelde aan de kleuterzoon dat we bij de brandweer zouden gaan kijken. Gelukkig had ik de wijsheid om nog niet over brandweerman Sam te beginnen want net toen de kleuter enthousiast werd ontdekte ik dat het hele spektakel volgende week gaat zijn.

Dat is dus echt compleet onhandig hè. Het had erger gekund hoor, het had ook vorige week kunnen zijn. Nu kon ik het hele feest in ieder geval nog wel toezeggen, maar de kleuterzoon was wel behoorlijk teleurgesteld dat hij niet vandaag hallo mocht gaan zeggen tegen brandweermannen.

Als pleister op de wond zijn we alsnog boodschappen gaan doen in het citycentrum. Daar vlak naast zit een brandweerkazerne en we bekeken in ieder geval een brandweerauto door het raam vanuit de bakfiets. En brandweerman Sam mocht mee boodschappen doen.  Volgende week in de herkansing!