Zo, dat was een enerverend dagje. We waren, we lijken wel echte Eindhovenaren, geheel in de ban van de Eindhoven marathon. Het begon allemaal al betrekkelijk vroeg, de start van de City Run was om tien uur en om op tijd te arriveren moest ik rond kwart over negen toch wel eens de deur uit.
Voor die tijd moest er natuurlijk worden gegeten, worden uitgezocht waar ik dan precies heen moest, het startnummer moest aan mijn shirt, je kunt er maar druk mee zijn. Natuurlijk was ik vervolgens veel te vroeg bij de start, maar ja, beter dan te laat.
Ik was trouwens bepaald niet de enige. Wat een drukte zeg. Ik had me niet zo gerealiseerd dat deze City Run zo populair zou zijn onder (basis)scholieren, daar liepen er echt heel veel van mee. Ook was er een reusachtige groep deelnemers in shirts van een bepaald kruidenpreparaat. Het preparaat heeft zijn werk niet in alle gevallen even goed gedaan, ik was eerlijk gezegd een beetje verbaasd toen ik merkte dat sommige deelnemers de eerst kilometer al deels wandelend volbrachten.
De tijd die ik uiteindelijk liep, was ronduit dramatisch, ik deed ruim 32 minuten over die vierenhalve kilometer. Geen probleem hoor, ik had geenszins de intentie een scherpe tijd neer te zetten. Gelukkig maar, want het was gezien de drukte ook echt niet mogelijk.
Na de finish was het nog een klus om weer terug bij de fiets te komen. Dat kostte me nog meer tijd dan het hele hardlopen. Toen snel naar huis, want ik moest de man aflossen. Die ging voor de halve marathon vandaag. Daar moesten de kindjes en ik natuurlijk voor juichen en dus togen wij met nog wat gezelschap richting Strijp.
Behalve juichen voor hardlopende mensen konden de kindjes daar naar BMX-ers die over het parcours sprongen kijken. Ze konden er ook lekker spelen en we konden goed kijken of we de man zagen. Ideale supporterlocatie dus. We hebben veel geklapt, gejuicht en ge-highfived en uiteindelijk schreef de man dit:
Wat ons betreft een geslaagde marathon. Hopelijk volgend jaar weer.
De foto, waarop ik er trouwens een stuk zwangerder uitzie dan ik me voel, werd stomtoevallig gemaakt door een oud teamgenootje. Ik bleek pal achter haar man en dochter te lopen. Leuk!