‘Ja, we controleren vandaag op luizen, dus wees niet verbaasd als de coupe van je kind een beetje anders is dan toen je hem/haar naar school bracht’ las ik vanochtend op de app van de rupsenklas van de kleuterzoon.
Ohja, ook zo’n ding wat bij de basisschool hoort. Het luizenpluizen. Wat een sympathiek woord is dat trouwens, toen de juf om luizenpluizers vroeg, zei ik haast toe. Gewoon om die titel te kunnen dragen. Vervolgens bedacht ik me dat ik de kleuterzoon er wellicht niet mee help door in zijn klasje rond te gaan lopen en de peuterdochter is ook een complicerende factor. Misschien later dus.
Ik had dus kunnen weten dat er een mamma in de haren van de kleuterzoon ging pluizen om kriebelbeestjes uit te sluiten. En toch schrok ik een beetje van de app die ik kreeg. Niet omdat ik nu zo bang ben voor die luizen, daar maak ik me eigenlijk niet zo’n zorgen om. De kleuterzoon heeft niet bijzonder veel haar wat ook nog eens betrekkelijk weinig gewassen wordt (luizen houden toch juist van schoon haar?).
Mijn eerste gedachte was ‘Lieve help, ik hoop maar niet dat hij al te veel pindakaas in zijn haar heeft’. Doorgaans zijn de haren van mijn kleuter optisch wel soort van schoon, maar de kans is best aanwezig dat hij ’s morgens een pindakaashand door zijn haren heeft gehaald.
Daarna lachte ik mezelf weer even uit. Waar maak ik me druk om zeg. Die luizenpluismamma’s zijn vast wel wat gewend en anders is het gewoon jammer. Mijn mannetje gaat heus fris en fruitig naar school, maar helemaal ‘spotless’ is hij zeker niet. Dat lijkt me ook weinig realistisch.
De luizenpluizers vonden gelukkig geen luizen in de rupsenklas. Dat zou ook wat zijn, luizen bij de rupsen! De kleuterzoon was niet erg onder de indruk geweest van het hele gebeuren, hoewel hij het concept luizen wel interessant vond. Toch hoop ik dat het ons voorlopig bespaard blijft.