Het is één van die clichés rond zwangerschap en geboorte. Zodra je uitvindt dat je zwanger bent óf anders wel als de baby er eenmaal is hoor je op een zogenaamde roze wolk te gaan zitten en daar moet je dan gelukzalig gaan zitten rondzweven.
Nu luidt mijn ervaring dat heel veel van die clichés hartstikke waar zijn. Hoe flauw ze soms ook zijn, je kunt er vaak simpelweg niet omheen. Dat je je als niet ouder niets bij het hele ouderschap kunt voorstellen bijvoorbeeld. Of dat je acuut onvoorwaardelijk van je ieniemieniebaby houdt.
Maar voor die roze wolk geldt dat dus niet. Want soms is het helemaal niet zo gelukzalig allemaal. En het valt bepaald niet mee daar mee te dealen én ook nog eens niet aan dat cliché te voldoen.
Op maandagavond zal er een documentaire worden uitgezonden over ‘perinatale depressies’. Dus over depressies die vrouwen ontwikkelen tijdens hun zwangerschap of na de geboorte van hun kind. De moeite waard van het kijken lijkt me. Alleen al omdat dit onderweg best wel een taboe is. Aandacht ervoor en kennis er over is een goed idee.
Ik weet eigenlijk nog niet of ik zelf ga kijken. Misschien kan ik het wel beter niet doen. Ik heb namelijk wel wat ervaring met de afwezigheid van de roze wolk. Tijdens de zwangerschap van zowel de kleuterzoon als peuterdochter was de wolk bij eerder grijs dan roze. Bij tijd en wijlen zelfs tegen het zwarte aan.
Ik ben blij dat het met mij na de geboorte van de kindjes heel snel weer beter ging en tot mijn grote vreugde gaat het tot nu toe nog altijd prima. Maar ik ben nog niet eens halverwege, dus ik houd zeker rekening met wolken. En die documentaire wil ik eenieder van harte aanbevelen, maar wellicht dat ik hem mezelf even bespaar.
View Comments (0)