En dus leverden de man, de peuterdochter en ik de kleuterzoon op maandagochtend af bij de rupsjes. We waren keurig op tijd, iets wat ik opzich een prestatie van formaat vond. Het was niet eens al te veel haasten, dat geeft me hoop voor de rest van al die schooldagen.
De kleuterzoon vond het even lastig toen we dan echt gingen vertrekken maar na een rondje lopen in zijn klas ging hij weer zitten. Hij leek het wel ok te vinden.
Vervolgens gingen we echt weg en het volgende wat ik van mijn kleutermannetje zag was dat hij om half drie aan de hand van de juf naar buiten kwam. Hartstikke moe en blij. Hij had het vast leuk gehad en liet daar niet heel veel over los.
Hij speelde in de bouwhoek, at brood en fruit, was blij met zijn melk en plaste met de plasketting. Tot zover de informatie. Daar moet ik nog wel even aan wennen hoor. Niet echt een idee hebben wat hij nou al die tijd uitvoerde, en maar soort van hopen dat het allemaal goed gaat. Natuurlijk horen we het wel als er iets niet goed gaat, daar ben ik echt niet bang voor. Maar nieuw is het wel.
De peuterdochter kent daar een mooi liedje over:
Laat het gaan, laat het los…
Eenmaal weer thuis ging de kleuterzoon lekker spelen en hing een tijdje op de bank. Rond etenstijd kwam de meltdown en toen hij moest slapen begon hij te stuiteren. Dat was allemaal geheel volgens verwachting. En volkomen begrijpelijk.
Dinsdag ronde twee.