Mijn weke moederhart werd op deze 20ste juli danig op de proef gesteld. Over vier nachtjes slapen wordt de bijna-kleuterzoon definief de kleuterzoon. Het bereiken van die vierjarige leeftijd gaat gepaard met een transitie die op deze dag uitgebreid werd voorbereid.
Het begon om half negen met een wenmoment op de ‘grote school’. Gedurende het wen(anderhalf)uur brachtten alle kinderen van de school in de formatie van komend schooljaar door en natuurlijk mochten de nieuwe kleuters ook komen. Omdat het niet de bedoeling was dat de ouders hierbij aanwezig bleven, zijn we vorige week al even kennis gaan maken met de juf en met de klas. Desondanks vond de peuterzoon het, begrijpelijkerwijs, spannend.
Hij keek dan ook erg bedenkelijk toen ik afscheid nam en bleef wat zielig op zijn plekje zitten. Dat vond mijn moederhart toch wel erg lastig hoor. Hij is nog maar zo klein, en de klas zo groot, en de kindjes zo druk. Toen ik hem weer op kwam halen (anderhalf uur kan nog best lang duren), bleek hij het prima naar zijn zin te hebben gehad. Ik hoorde verhalen over een wasmachine boven, een rups die heel veel at en oranje plaskettingen. Volgens mij wordt mijn mannetje volgend jaar een hele blije rups.
Om de vaart er in te houden mocht de peuterzoon direct door naar Yip, en daar was het dus juist tijd voor afscheid. Ik maakte gisteravond heel creatief gezellige afscheidskaartjes, samen met altijd favoriete zakjes knijpfruit vond ik dat de peuterzoon het goed voor elkaar had. Zelf dacht hij daar anders over, hij wilde helemaal niet. En toegegeven, het was ook wel wat veel op één dag.
Na flink wat knuffels liet ik wederom een wat timide jongetje achter. Dat was dus alweer lastig voor mijn moederhart. Aan het eind van de dag haalden we hem blij weer op. Het feestje was superleuk geweest en hij had zelfs cadeaus gekregen.
Hij wordt groot, de peuterzoon. En deze weekdiermamma moet er nog wel een beetje aan wennen.
