Beeing around

Het is weer tijd voor een lijstje. Ik kwam deze jeugdsentimenttag tegen op het blog van Meike, oorspronkelijk werd ze (zo’n lijstje is vrouwelijk lijkt me?) al in 2014 bedacht door Olga van Team Confetti. Met mijn 33 jaar ben ik een typisch kind van de jaren 90 en 00 (is dat laatste een gangbaar begrip?), grappig om eens over deze dingen na te denken.

FAVORIETE KINDERFILM: PIM DE PINQUIN
Dat is meteen best een ingewikkelde vraag. Ik denk dat wanneer je het aan mijn broertjes vraagt, ze Home Alone en Bassie & Adriaan zullen antwoorden. Ik heb die films dus noodgedwongen behoorlijk vaak meegekeken. Maar als ik voor mezelf spreek komt er een volgens mij vrij onbekende film naar boven. Die werd in de vakanties een aantal keer uitgezonden op kindernet (kindernet, wat hebben we daar toch eindeloos naar zitten kijken). Het was de film Pim de Pinquin, over een pinquin (duh) die verdwaalde meen ik. Ik kan me nog altijd voor de geest halen hoe blij ik was als die film op tv kwam, hoewel ik dus niet meer precies wist hoe de film ging en waarom ik hem dan zo leuk vond. Lang leve Wikipedia. Haha, misschien moet ik het eens terug gaan kijken, volgens mij vind ik het nog steeds leuk.

FAVORIETE TELEVISIESERIE: THE NANNY

Bij een televisieserie ga ik terug naar mijn middelbareschooltijd. Met een aantal meiden in mijn klas waren we fan van ‘The Nanny‘. We bespraken dus ook echt wat er dan in de aflevering de dag ervoor was gebeurd en waren met zijn allen fan van Niles de butler. De grap is natuurlijk dat dit echt een compleet idiote, absurde en eigenlijk best slechte serie was. Goed voor uren pubervermaak.

FAVORIETE BOEK: MAAR IK WIL DANSEN
Ehm… Vertelde ik al eens dat ik als kind soms wel twee keer per dag naar de bibliotheek ging? Ik verslond boeken werkelijk. Op een goed moment waren er op de kinderafdeling van de bieb ook niet meer zo heel veel boeken te vinden die ik niet kende. Ik las werkelijk alles wat los en vast zat. Bekende Nederlandse boeken als ‘Kruistocht in spijkerbroek’ en ‘Blauwe plekken’ (snif). De kinderflutseries zoals die van Bianca het paardenmeisje (en ik heb niets met paarden!), de olijke tweeling of vertalingen van Enid Blyton. Een boek wat me heel erg is bijgebleven is net als de favoriete kinderfilm ook niet superbekend (denk ik althans). Het is het boek ‘Maar ik wil dansen‘ van Rumer Godden. Een rondje Google leert mij nu dat het een vertaling is uit het Engels van ‘Thursdays Children‘. Het boek gaat over een jongetje dat nogal in de schaduw staat van zijn dansende grote zus, hij is zelf echter ook erg getalenteerd en het verhaal gaat over het gevecht van de Doone om als jongen en als buitenbeetje toch te mogen dansen. Prachtig geschreven, en ik denk ook goed vertaald. Leuk om eens meer van deze schrijfster te gaan lezen.

FAVORIETE NUMMER VAN DE SPICE GIRLS (OF EEN ANDERE BOY/GIRLBAND): STOP
Stop right now, thank you very much, I need somebody with a human touch’ En ik kende er ook nog een dansje bij. Echt heel erg grappig, want dansen is (ondanks de boekenkeuze van zojuist) echt nooit mijn ding geweest. Maar inderdaad, de Spice Girls. Die waren toch echt heel erg groot in mijn middelbare schooltijd. Mijn favoriet was, uiteraard zou ik willen zeggen, Sporty Spice.

FAVORIETE FASHION ITEM: WORKER BROEK
Aan fashion heb ik nog nooit gedaan. En ik geloof ook niet dat het ooit nog gaat gebeuren. Ik verbaas me echt al sinds ik een heel klein ieniemienie Biancaatje ben over de dingen die sommige mensen dragen omdat het toevallig mode is. Ik snap het gewoon niet. Soms heb ik een tijdje geluk en zijn er dingen in de mode die ik toevallig leuk vind, maar meestal waren en zijn mijn outfits gedateerd (of zeer vooruitstrevend zo je wilt). Voor mij is het allerbelangrijkst dat kleding draagbaar is en lekker zit en ik me er zelf comfortabel in voel. Zo liep ik jarenlang in ‘worker’ broeken (je kent ze wel, van die wijde broeken met zakken aan de zijkant) van Cars. Mijn alltime favorite was tot grote frustratie van mijn moeder een knalgele.

FAVORIETE SNOEP/SNACK: KINDER CHOCOLA
Je zou toch denken dat dat heel erg veel is, maar ik kan het eigenlijk niet zo goed bedenken. Waar je me nog altijd blij mee maakt zijn van die kleine reepjes van Kinder (ik moest om op deze site te komen serieus mijn geboortedatum invullen, vinden ze deze reepjes te expliciet?). Niet de bueno’s met hazelnootvulling (yuk) maar die kleintjes met van die witte melkvulling (want melk is goed voor kinderen, hahaha).

TV RECLAME: ROLO
De serie van yogho-yogho was erg leuk (met onder andere: er valt een eikel uit de boom, die lijkt sprekend op je oom). Maar de allerleukste vond ik toch wel die van Rolo. Die met die olifant die had onthouden dat een jongetje hem geen rolo gaf en jaren later revanche nam. Je moet het maar verzinnen als reclamemaker.

FAVORIETE NUMMER: TE VEEL
Oh jee. Ik geloof dat ieder subtijdperkje uit mijn jeugd wel een favoriet liedje heeft. Wat zo naar boven komt is Mr. Blue van René Klijn (ik herinner me ook echt dat ie dat graatmager door AIDS zat te zingen bij Paul de Leeuw), Strani amori van Laura Pausini (geen idee waarom, maar ik kreeg die cd toen ik een jaar of twaalf was), Hero van Antonie Kamerling en Het is een nacht van Guus Meeuwis (deze laatste twee waren erg populair tijdens een schoolkamp op de middelbare school). Leuk dat je door muziek zo teruggegooid kan worden naar lang geleden. Als ik nu naar bijvoorbeeld Acda & de Munnik luister, zie ik mezelf weer heel vroeg op de fiets zitten om de ochtendkrant te bezorgen en bij sommige Kinderen voor Kinderen liedjes zit ik zo weer in mijn slaapkamer te lezen.

Zo, dat waren mijn jeugdherinneringen. Ik ben natuurlijk erg benieuwd wat er zo bij de lezers boven komt drijven bij het lezen van dit stuk. Zijn er meer mensen die Pim de Pinquin kennen bijvoorbeeld? En als je ook blogt, doe je mee? Stuur me even een linkje :). Leuk om te lezen!