Mijn allerliefste bijna-kleuter. Over een maand wordt hij vier. Hij is al zo groot, en tegelijkertijd nog zo klein. Snapt al zoveel, maar ook nog zo weinig. Wat moet het lastig zijn voor zo’n kereltje, er wordt van alles van hem verwacht, hij weet ook best hoe dingen moeten. Alleen soms lukt het echt niet om met al die verwachtingen en dingen te dealen.

Ik vind dat wel eens lastig. Want ik zit dan weer met een dwarse (sterke) peuterzoon. Hij schreeuwt en doet zijn uiterste best om andere kindjes geen pijn te doen. Zo boos is hij. Ik moet moeite doen om te zien dat hij zich juist inhoudt in plaats van te zien dat hij zijn zusje bijna een mep verkoopt.

Dat hij gewoon niet snapt dat hij niet eindeloos tv mag kijken. Dat hij gevolgen nog niet kan overzien en dat het begrip tijd nog veel te abstract voor hem is. Mijn allerliefste bijna-kleuter. Zo groot en nog zo klein.