It takes a village to raise a child
Is een quote die je toch regelmatig tegenkomt. Ik zie hem (bij nader inzien vermoed ik dat het haar moet zijn) zelf het vaakst doordat het als motto gehanteerd wordt door de lokale (heel erg grote) kinderopvangorganisatie. De quote is heel erg bekend doordat een zekere vrouwelijke presidentskandidaat in 1996 een boek uitbracht waarvan de titel er op gebaseerd is. De oorsprong ervan ligt trouwens in Afrika.
De gedachte erachter vind ik mooi. Bedoeld wordt namelijk dat er bij het grootbrengen van kinderen veel meer mensen dan alleen maar de ouders betrokken zijn. Eigenlijk de hele omgeving van een kind. Het hele dorp, de community of gemeenschap. Net hoe je het wilt noemen. Een aardig stuk daarover schreef Anita voor Kiind.
Heden ten dagen worden de meeste kinderen in Nederland (en de hele westerse wereld denk ik) voornamelijk door de ouders grootgebracht. Natuurlijk zijn er scholen, kinderdagverblijven en familieleden bij betrokken, maar ik denk dat de algehele tendens toch is, jouw kind, jouw verantwoordelijkheid. En dat lijkt me anders dan de Afrikaanse betekenis van ‘it takes a village’.
Ook voor ons geldt dat als gezin op onszelf functioneren. En tegelijkertijd hebben we de afgelopen jaren een mooi netwerkje opgebouwd van vrienden en kennissen waar we regelmatig mee omgaan en waarvan ik weet dat we er op kunnen terugvallen mocht er iets geks aan de hand zijn. Grappig genoeg speelt de gister nog door mij bekritiseerde smartphone en de bijbehorende social media daar een belangrijke rol in.
Want via een mammaforum leerde ik medemamma’s kennen die op een soortgelijke manier denken over het grootbrengen van kinderen. Via die medemamma’s kwam ik terecht in een locale mamma-Facebookgroep. En dit soort contacten leidden dus tot ons mooie netwerkje.
Ter illustratie: voor de bruiloft van afgelopen weekend was het wel echt heel handig om de beschikking te hebben over een auto. De locaties waren vrij lastig te bereiken met openbaar vervoer en op dit soort momenten is het gewoon handig om geen rekening te hoeven houden met de terugweg. Ik vroeg daarom in de digi-community of er iemand een auto ter beschikking had en binnen een uur waren er denk ik een stuk of vijf mensen die met een goede optie kwamen.
Daar kan ik dan zo blij van worden. Dat mensen meedenken en willen helpen zonder daar iets voor terug te willen. Fijn! We konden uiteindelijk de auto lenen van iemand hier uit de buurt, met kindjes van het formaat van die van ons die ook nog op vakantie gingen en de auto dus een week niet nodig hadden. Hoe ideaal wil je het hebben? Ik ben helemaal blij met mijn village.