Fijn hè, dat lekkere weer. Wij genieten er in ieder geval erg van. Deze week brachten we alweer heel wat uren door in allerlei speel- en achtertuinen. Ik hou ervan.
De speeltuin van woensdag bezochten we nog niet eerder. We zagen de Philips speeltuin al regelmatig vanuit de trein, maar om een reden die mij niet duidelijk is kwamen we er nog nooit terecht. Toen één van de mamma’s in een Facebookgroep van Eindhovense mamma’s (echt heel handig zo’n groep) opperde om daar de middag door te brengen, zag ik eindelijk de kans schoon om te gaan.
Wat een leuke speeltuin zeg. Veel zand, water, toffe speeltoestellen die volgens mij voor de meeste leeftijden wel uitdaging bieden en het geheel was ook nog eens omheind. Dat laatste is echt een pluspunt, want het is echt niet zo moeilijk om een peuter of dreumes uit het oog te verliezen in de drukte van een speeltuin. Vooral als je er twee in de gaten wilt houden.
Toch heb ik ook iets te klagen. Er stonden namelijk twee grote boxen waar op een fors volume allerlei muziek uitkwam. En echt, ik snap dat gewoon niet. Waar is dat toch goed voor? Gaan de kindjes fijner spelen van al dat geluid? Het lijkt mij juist afleiden. Ik vraag me oprecht af wie nu precies een plezier wordt gedaan met al die decibellen.
Ik kan wel vertellen, mij in ieder geval niet. Mijn hoogsensitieve hoofd raakte al overprikkeld toen ik het hek doorkwam. Gezien het (niet echt aanwezige) speelgedrag van de dreumesdochter had zij er ook wat last van. De peuterzoon is, hoe fijn voor hem, behebt met de gave zijn omgeving uit te kunnen schakelen en hij werd dus minder gehinderd door de herrie.
Al met al hadden we een leuke, maar vermoeiende middag. De mede-mamma’s heb ik niet echt gesproken. Daarvoor was ik iets te druk met kindjes in de gaten houden en er achter aanrennen. Een volgende keer gaan we maar eens kijken of er ook wel eens muziekloos gespeeld wordt. Dan ben ik ’s avonds minder afgedraaid en loop ik niet nog uren na thuiskomst kinderen voor kinderen liedjes te neuriën.