Beeing around

Voordat ik moeder werd, kon ik me niet zo goed voorstellen hoe het zou zijn om nou echt een baby te hebben. Natuurlijk hoorde en las ik er van alles over en mijn inbeeldingsvermogen draaide echt overuren toen ik zwanger was van de (nu) peuterzoon. Maar echt bedenken hoe het zou zijn als de baby er daadwerkelijk was, dat lukte me toch niet. Schijnbaar ben ik niet de enige, want het is een veel gehoord cliché dat het niet is voor te stellen hoe het leven met een baby is voor mensen die dat nooit meemaakte.

Eén van de dingen die ik me wel kon voorstellen en waar ik ook echt naar uitkeek was het dragen van de ieniemieniebaby-to-be in een draagdoek. Ik had dat wel eens ergens gezien en het leek me heerlijk. Ook vertelde de schoonmoeder wel eens over hun Mozambiquaanse tijd, en dat de man daar als baby altijd op de rug werd gedragen door de hulp.

De schoonmoeder vroeg me destijds wat ik zou willen hebben als kraamcadeau, en het leek me zo toepasselijk om zo’n mooie draagdoek aan hen te vragen. Dat vond de schoonmoeder ook wel en vandaar dat ik het internet op ging op zoek naar zo’n doek. Er ging een wereld voor mij open. Er bleken allerlei soorten doeken te zijn.

Geweven doeken, rekbare doeken. Doeken van katoen, van wol, van linnen, van zijde. Doeken van combinaties van die materialen. Relatief goedkope doeken, ontzettend dure doeken. Ik wist echt niet wat me overkwam. En dan had je nog allerlei manieren van knopen ook. Op de buik, op de rug, op de heup en dat alles kon ook nog op meerdere manieren.

Het duizelde mij een beetje, maar na wat rondlezen besloot ik te gaan voor een geweven doek die niet al te warm zou zijn. De peuterzoon is van eind juli, iets luchtigs leek me in die van het jaar wel handig. Het volgende criterium was natuurlijk het uiterlijk, wij vertelden niet aan aan de familie dat we een jongetje zouden gaan krijgen en aangezien de schoonouders de doek zouden kopen, moest hij genderneutraal zijn. En met het oog op de toekomst was genderneutraliteit wellicht ook handig. Een laatste, niet geheel onbelangrijk selectieonderdeel was de prijs. Het is ronduit verbazingwekkend hoe ontzettend veel geld er om gaat in de draagdoekenwereld.

Vandaar dat ik uitkwam bij een katoenen doek van het merk Hoppediz. Een ‘Das leichte’ Cairo om precies te zijn. Ik had niet kunnen voorspellen dat het dragen van mijn baby’tje inderdaad zo fijn en daarnaast zo ontzettend praktisch zou zijn. De aanschaf van deze doek en het oefenen met het knopen er mee zijn een begin van een ‘way of life’ gebleken. En inmiddels kan ik me echt niet voorstellen dat ik zonder een doek zou kunnen.

Op mijn ervaringen met draagdoeken en dragers, de voordelen én de nadelen ga ik terugkomen. Mocht je in de tussentijd alvast meer willen weten over het dragen zelf, kijk dan eens rond op Draagrijk van de mamma van een peutervriendje en kleutervriendinnetje.