Het gebeurt me niet heel vaak, maar de afgelopen dagen was ik toch echt gevloerd door het één of andere flauwe buikvirus. Vandaar ook de stilte hier op het blog.
Het begon, hoe kan het ook anders, met de dreumesdochter die vlak voor het weekend een nachtelijke marathonspuugsessie hield. Op zondag was ik aan de beurt, ik voelde mij een spreekwoordelijke vaatdoek.
Dit alles viel samen met het inwijden van hun nieuwe caravan door mijn ouders. Ze deden dit heel gezellig op een camping bij ons in de buurt en zo vond ik mijzelf op zondagmiddag terug in een caravanbed. Het lag prima, alleen besloot de dreumesdochter dat haar buikgriep nog niet helemaal voorbij was. Het arme meisje spuugde de splinternieuwe caravan onder en leverde zo een grote bijdrage aan de inwijding ervan.
Toen alles weer schoon was en de dreumesdochter weer vrolijk aan de cherrytomaatjes zat ben ik maar naar huis gegaan om daar te gaan slapen (en een wc in de buurt te hebben). Helaas voor de kindjes was ik nog niet de oude toen de man weer aan het werk moest. Vandaar dat wij de dag binnen doorbrachten terwijl het buiten heerlijk weer was.
Superzonde natuurlijk, maar het was even niet anders. De peuterzoon hoor je overigens niet klagen, die heeft schandalig veel tv gekeken. Hij liet me zelfs even slapen op de bank toen de dreumesdochter ook sliep. Het hielp daarbij wel dat hij erg geïnspireerd was door de caravan van opa en oma. Hij was uren zoet met een paardenkar van duplo die inderdaad prima door kan gaan voor caravan.
Gelukkig lijkt het inmiddels weer wat beter te gaan. Hopelijk kunnen we morgen weer gewoon lekker buitenspelen!