Facebook vertelde me laatst dat het alweer een jaar geleden is dat mijn haar werd gekortwiekt. Het was best een verandering want de paardenstaart die werd afgeknipt was lang genoeg om gedoneerd te kunnen worden aan stichting haarwensen. Superleuk vond ik dat.
Ik ben nog altijd prima tevreden met mijn nieuwe look, er is alleen één klein nadeel; zo’n korte coupe vraagt om periodiek onderhoud. Waar ik met mijn lange haar rustig een jaar tussen kappersbezoeken liet zitten, moet ik nu eigenlijk iedere zes weken wel geknipt worden. Dat doe ik uiteraard niet, met als gevolg dat ik vaak wekenlang met haar rondloop wat te lang is naar mijn smaak.
Deze week werd ik geïnspireerd door alle Facebookupdates van mijn nichtje. Zij en haar man hebben een kapsalon die het 50-jarig jubileum viert. Dat pakken ze natuurlijk groots aan en vandaar dat er steeds allerlei kappersupdates door mijn tijdlijn rolden. Het is dat Eindhoven-Beverwijk wat ver fietsen is, anders was ik er heengegaan.
In plaats daarvan ging ik maar gewoon hier in de buurt naar de kapper. Daar bedacht ik me dat zo’n ‘kappersbelevenis’ als bij Ray en Laura helemaal geen gek idee is. Gezellig met een vriendin met een hapje en een drankje ofzo.
Want ik vind er dus echt heel weinig aan om naar zo’n kapsalon te gaan. Er zijn mensen die het heerlijk vinden heb ik me laten vertellen. Het gedoe aan mijn hoofd vind ik nog tot daar aan toe, maar de vaak nogal geforceerde pogingen tot gesprekken of de wat awkward stiltes vind ik vreselijk.
Nu realiseer ik me heus wel dat dat aan mij ligt hoor. Misschien moet ik gewoon niet zo miepen óf een andere kapper zoeken. Ik vond het trouwens ook eens ergens best leuk, maar toen zat mijn haar voor geen meter. Ook niet ideaal. Wie weet ga ik de volgende keer toch maar wel naar mijn kappersfamilie. Dan is het in ieder geval gezellig.