Beeing around

Afgelopen weekend verscheen er op het blog van lactatiekundige Gonneke een blog over het fenomeen consultatiebureau. Ze begint haar stuk met een disclaimer waarin vrij duidelijk wordt dat ze doorgaans een niet al te hoge pet op heeft van ‘het buro’. Mijn eigen ervaring met het cb was tot voor kort niet al te gekleurd. Ik geloof dat ik daar in het dossier sta als wat eigenwijze moeder die het allemaal redelijk voor elkaar heeft. Onze bezoekjes vond ik eigenlijk altijd wel grappig.

Meestal hou ik niet zo van een gecharcheerde stellingname zoals in het blog van Gonneke. Ik ben meer van de ene en ook de andere kant belichten en heb dan vaak ook wel wat begrip voor alle partijen. Helaas kon ik me er deze keer wel aardig in vinden. Sowieso ben ik het vaak erg eens met de blogs van haar hand, maar deze keer zat er ook nog een ervaring achter.

Het is namelijk zo dat de dreumesdochter een paar weken geleden werd getroffen door een buikgriepvirus. Dat kan natuurlijk gebeuren. Het arme meisje had bijna een week lang diarree, gaf vaak en veel over en at vrijwel niets. Gelukkig dronk ze enthousiast door bij mij en hoewel ik me even wat zorgen maken over uitdroging, was dat uiteindelijk niet aan de orde.

Nu is de dreumesdochter van het smalle soort en eigenlijk kan ze zo’n buikgriep niet heel goed gebruiken. Ik zag haar per dag smaller worden en maakte me daar toch wat zorgen om. Bij het cb hebben ze een weegschaal en haar gewichtsgegevens, dus ik besloot even binnen te lopen om te zien of mijn zorgen gegrond waren. Dat bleek het geval. Ze was zelfs afgevallen ten opzichte van de meting ervoor en viel werkelijk van alle lijntjes in de groeicurve af.

Punt van aandacht dus. We kwamen terecht bij een verpleegkundige die ook vond dat er iets niet helemaal goed ging. De buikgriep moest toch echt snel overgaan en daarna moest ze toch ook weer aan gaan komen. Tot zover was ik het best met de dame eens. Verder moest ik maar niet meer te veel borstvoeding aanbieden, dat was kennelijk toch niet genoeg en ze moest zelf meer gaan eten.

Daar fronste ik in gedachten eens flink bij. Ik was al lang blij dat de dreumesdochter nog bij me dronk, zonder de moedermelk was het echt ingewikkeld geworden om nog iets in haar maagje te krijgen. Vervolgens begon de mevrouw over een kinderdiëtist. Daar werd ik dan opzich wel weer wat blijer van, het is fijn als er iemand met verstand van zaken meedenkt immers. Het afsluitende punt wat de mevrouw maakte was dat video-interactiebegeleiding ook een goede optie kon zijn. Kinderen manipuleren je immers met dingen als eten en slapen en met deze begeleiding kon men mij helpen deze manipulatie te doorbreken.

Ik werd daar echt een beetje verdrietig van. Wat een ontzettend negatief beeld heb je dan bij kleine kinderen. Het is echt volstrekt natuurlijk voor kleine kindjes om wat kritisch te zijn over wat ze eten (het is namelijk gewoon niet handig om per ongeluk iets giftigs te eten, dat geven we ze natuurlijk niet, maar dat weten zij niet). Het stemt me treurig dat iemand die dagelijks met kleine kinderen werkt en ouders daarover adviseert ze ziet als manipulatieve wezens die schijnbaar niet eten en slapen om hun ouders te pesten of hun zin te krijgen.

Een gemiste kans, zo denk ik. Want ik zou het best fijn vinden als er iemand op een fijnere manier meedenkt over het eten van de dreumesdochter. Maar dan wel graag iemand die het in ieder geval niet heel raar vindt dat ze moedermelk drinkt en die haar beschouwt als een klein mensje in plaats van een manipulatief wezen.