Laat ik dit blogje maar eens beginnen met een disclaimer: ik heb echt met stip de allerliefste kindjes op deze aardkloot. Ik doe mijn uiterste best de eventuele frustraties die het moederschap met zich mee kan brengen niet op hen te botvieren en gebeurtenissen zoals die beschreven staan in dit bericht zorgen er geenszins voor dat ik ook maar een ieniemienie-ietsjepietsje minder van mijn twee kleintjes houdt.
En ondanks het bovenstaande had ik niet mijn beste zaterdagavond. Zonde, want we hadden met zijn vieren een heel leuke dag in het spoorwegmuseum. We stonden soepel op, haalden de beoogde trein richting Utrecht, de oude treinen bleken een groot succes en het weer werkte ook nog aardig mee.
Het was tegelijkertijd een vermoeiende dag. De dreumesdochter is in een nogal autonome fase aangekomen. Dat betekent dat ze haar eigen plan trekt en er ook écht níet mee akkoord gaat als het anders moet dan zij bedacht heeft. In de praktijk komt het er op neer dat ze eigenlijk continu rond wil lopen en dat we daar voortdurend achteraan moeten. Want even zitten en kijken is er natuurlijk niet bij. Geloof me, in een trein of op plekken waar veel mensen zijn is dit een zeer enerverende fase.
Combineer deze eigenreide dreumes eens met een niet altijd even enthousiast coopererende peuter die vanuit het niets in totale woede kan ontsteken (ook al zo’n fase, vast een keerpunt in de ontwikkeling). Snapt u dat ik er op het ogenblik soms een klein beetje gefrustreerd van raak?
Toen we na een leuke dag en een vermoeiende laatste treinreis ietwat aan de late kant thuiskwamen, was het plan snel te eten en te gaan slapen. Daarna kon ik dan mooi een reviewbelofte inlossen en ook nog iets met opruimen doen. Het gaan-slaapdeel ging helaas aanzienlijk minder soepel dan ik had gehoopt, de dreumesdochter geinde vrolijk verder en toen ik eenmaal beneden kwam was het al tamelijk laat.
Eenmaal achter de computer kon ik steeds als ik een half uur bezig was terug naar boven omdat het arme meisje steeds maar wakker werd. Na een tijdje komt mij dan de stoom zo’n beetje uit de oren. Daar heeft trouwens ook niemand wat aan, want de dreumesdochter gaat er echt niet van slapen en ook mijn geplande stukjes verschijnen er niet door op mijn beeldscherm.
Daarom nu geen nieuwe tag, maar een blog over mijn frustraties. Soms zit het mee en soms zit het tegen… Morgen, als ik de chaos die bleef liggen heb opgeruimd, doe ik een nieuwe poging. Dan drink ik nu nog een glaasje wijn terwijl ik de dreumesdochter terug in slaap help.
View Comments (1)
Ik kan me indenken dat je daar even gefrustreerd van raakt... Dat zijn van die mensen dat je denkt.. Even wat voor 'mezelf' doen..
En tuurlijk houd je daardoor niet minder van je kindjes.. Hier ook regelmatig gefrustreerd terwijl de kindjes er niet eens wat aan kunnen doen.. Zo Teun tot 3x toe zijn bed vol gespuugd en dan ook nog jengelen en zeuren.. Tja en dat is gewoon omdat hij niet lekker is maar ik was gewoon vort dood op en werd er chagrijnig van... Dus snap je frustraties helemaal.
Gelukkig vandaag weer een nieuwe dag ;)