Wat rondklikkend kwam ik op de één of andere manier bij een tag terecht waarvan ik wel een beetje moest glimlachen. Hij werd verzonnen door Tamara van The mommy diaries en hoewel ik toch al behoorlijk lang niet meer zwanger ben, vond ik het toch een leuk lijstje om in te vullen. Gewoon voor de herkenbaarheid.
Hoe oud is je kindje nu?
De dreumesdochter is inmiddels ruim anderhalf. Ik vroeg Google even hoeveel dagen geleden ze geboren is, het blijken er 609 te zijn. Best veel. De peuterzoon is ruim drieënhalf. Over het aantal dagen denk ik maar niet na
Na hoeveel tijd miste je je buik?
Na 610 dagen misschien? Ik mis het nog steeds niet. Ik vond het bar onhandig op het eind. Wel miste ik soms het heel intieme contact door de gezellige bewegingen van de toen nog babydochter.
Welk ‘verboden’ eten at je het eerst na de zwangerschap?
Biefstuk. Yummie. Het vlees zag de pan, maar daar is ook wel alles mee gezegd. De man bleek echt bijzonder goed in het bereiden van een heerlijke biefstuksalade. Verder at ik in mijn zwangerschap suikervrij en dat heb ik in de kraamweek ook ruimschoots ingehaald. Ik heb echt heel veel snoepjes gegeten. En natuurlijk chocola.
Welke zwangerschapscraving is over gegaan in een gewone craving?
Dat valt dus wel mee, door datzelfde suikervrije dieet. Ik viel door mijn voorgeschiedenis in het protocol ‘uit voorzorg testen op diabetes’. Eigenwijs als ik ben had ik helemaal geen zin in die test. Vandaar dat suikervrije. Dat leek me sowieso niet ongezond en ook niet zo gek voor de kilo’s.
Wat had je achteraf anders willen doen in je zwangerschap?
Bij de tweede zwangerschap ging het al een stuk beter dan de eerste, maar toch geldt twee keer dat ik beter voor mezelf had willen zorgen achteraf gezien. Dat hele zwanger zijn ging mij op mentaal vlak bepaald niet zo goed af. Ik werd er depressief van*. Daardoor trok ik het heel slecht om te gaan werken en daar heb ik veel energie aan besteed. Zonde eigenlijk. Daarnaast had ik juist wel veel meer aandacht moeten besteden aan blijven bewegen.
Wat mis je het meest aan je zwangerschap?
Niet zoveel dus. Hoewel ik het echt heel bijzonder vond en vind dat er een mensje in mij groeide en dat dat helemaal afhankelijk is van mij en mijn doen en laten vond ik het zwanger zijn ook echt knetterzwaar. Ik heb het als een mega-0pluchting ervaren om niet meer zwanger te zijn.
Het contact met het kindje in mijn buik en dat al leren kennen voor iemand anders dat deed vond ik dan wel weer erg mooi.
Zou je nog een keer zwanger willen zijn?
Eh, nee. Ik sla liever over. Ik vind de kindjes echt heel leuk, maar dat zwanger zijn is echt niet zo aan mij besteed. Tegelijkertijd verbaast het me dat ik best weet dat het heel zwaar was en echt niet leuk, maar dat ik de grootste ellende toch ook wel weer vergeten ben. Die hormonen zijn rare dingen.
Merk je dat je nu nog last hebt van sommige zwangerschaps kwaaltjes?
Gelukkig is dat nu wel een beetje voorbij. Mijn brein heeft echt nog lang op halve kracht gefunctioneerd zeg. Nu is dat natuurlijk ook deels te wijten aan het slaaptekort maar toch. Of mijn geheugen ooit nog helemaal gaat worden als voor de zwangerschappen vraag ik me voor het gemak maar niet af. Ik kan er weinig aan doen, dus dan heeft druk maken ook geen zin toch?
Welke aankoop in je zwangerschap blijkt nu achteraf een miskoop?
Het wiegje, haha. Daar heeft de peuterzoon niet bijzonder veel ingelegen. De dreumesdochter heeft een cosleeper, die doet het buitengewoon goed als nachtkastje. Verder ben ik zelfs als ik zwanger ben nogal van de minimalistische insteek. Als we iets nodig zouden hebben was het snel genoeg gekocht, zo redeneerde ik. En dat bleek ook prima te werken.
*Ik las laatst dat 10 procent van de zwangere vrouwen met dit soort gevoelens kampt. Tien procent?! Dat vertellen ze er vantevoren niet bij en achteraf gezien had ik het dus in beide zwangerschappen. Wat heb ik me eenzaam en ellendig gevoeld zeg. Maar dat is verder voor een blog waar ik nog even moed voor moet verzamelen.