Het is nu donderdag, en ik denk dat ik het nu echt kan zeggen, ik heb een hekel aan de zomertijd. Ik heb het echt geprobeerd maar ik kan niet anders dan constateren dat wij hier met zijn allen een soort van jetlag hebben. En daar word ik nu niet persé blij van.
De dreumesdochter heeft logischerwijs weinig boodschap aan het hele concept zomertijd en maakt weinig aanstalten zich aan te passen. Ze slaapt de hele week al laat (lees: ergens rond een uur of 9 is vroeg) en slaapt ’s morgens uit.
Helaas doet de peuterzoon dat laatste niet. Dat betekent korte nachten voor mij, want behalve dat ik nu veel minder avond heb om nog iets te doen is mijn inwendige klok ook in protest. Het gevolg is dat ik pas laat in slaap val.
Ook de man lijkt er last van te hebben. Die valt de hele week al naast de peuterzoon in slaap bij het naar bed brengen. Om een paar uur later groggy wakker te worden ‘was ik in slaap gevallen?’
En dus neemt Mount Everfold inmiddels epische vormen aan, vergat ik vandaag koffie te kopen (waarom nou juist koffie?), miste ik een sollicitatiedeadline, ging ik vanochtend de deur uit zonder luiers (gelukkig gingen we op kraamvisite bij een tweelingmamma, die mensen kunnen toveren en ze regelde dus een luier), moet ik nog doorgaan?
Ik ben een beetje van de leg dus. Ik hoop maar dat het effect snel uitdooft, want ik ben er ook wel klaar mee. En nu ga ik was vouwen!
View Comments (1)
Prachtig stukje! En ik voel me vereerd als tovenaar hihihi!!
En wat betreft die zomertijd, de magnetronklok opnieuw instellen is ook geen feest ;)
Succes met vouwen.........