Best groot om de woorden van meneer Luther King te gebruiken voor een heel persoonlijk doel. Ik doe het toch, want het is écht zo. Ik droom heel stiekem al jaren van het lopen van een halve marathon. Die ruime 21 kilometer spreken mij op de één of andere manier ontzettend aan en deelnemen aan zo’n evenement en dan ook een prestatie neerzetten waar ik zelf tevreden mee ben, zou een enorme overwinning op mezelf betekenen.

Dan hoeft het opzich niet zo moeilijk te zijn: inschrijven voor een leuke versie van die halve marathon en beginnen met trainen, zou je zeggen. Helaas, zo werkt het dus niet in mijn geval. Geloof het of niet, maar ik ben namelijk helemaal niet zo goed in dat hele hardloopgedoe. Nooit geweest ook trouwens.

Ik heb nare herinneringen aan de jaarlijks terugkerende verplichte duurloop, shuttle run en coopertest tijdens de gymlessen op de basisschool. En vooral ook aan de vakdocent gym, wiens naam ik hier niet zal noemen, maar ik ben hem niet vergeten. De beste man vond me nogal een aansteller, ik viel altijd piepend en hijgend uit. Zijn verbazing toen ik wel een sprintwedstrijd won was bepaald tekenend.

Ook op de middelbare school waren de hardloopnummers bij de gym een zeer zwak punt, maar de rest vond ik wel erg leuk. Het hielp ook dat de docenten daar me niet als aansteller behandelden. Tijdens een college inspanningsfysiologie in het eerste jaar van mijn studie bewegingswetenschappen was het onderwerp (inspannings)astma en opeens viel daar het kwartje. Dát ging over mij!

Een longarts en wat testen bevestigden deze zelfgestelde diagnose en met wat medicatie bleek langer dan tien minuten hardlopen opeens niet meer helemaal onmogelijk. Er volgden perioden waarin ik naast mijn andere sportbeoefening regelmatig liep, het bleef echter altijd lastig om op te bouwen naar langer dan een uur lopen. Ondanks al het trainen, blijven mijn longen een flinke beperking.

Vorig jaar liep ik zelfs samen met de man de Dam tot Damloop. Nouja, samen. We deden allebei mee. De man liep een prima tijd, ik liep die 16 kilometer, maar helaas niet helemaal aan één stuk en over de tijd wil ik het eigenlijk niet hebben. Toch was ik best trots dat ik daar liep. Want wie had dat ooit gedacht toen ik vroeger half uitgelachen werd door de gymleraar.

Sinds een paar weken (zou het met de lente te maken hebben?) brandt het halve marathon vlammetje in mij weer. Dat is nog wel een stukje verder dan de 10 Engelse mijlen, en die waren al bijzonder lastig, maar ik wil toch gaan proberen om er naar toe te trainen. Ik zocht een mooi schema uit en ga daar vanaf volgende week mee aan de slag. Hoe gaaf zou het zijn om aan het eind van dit jaar of begin volgend jaar mee te kunnen doen aan een halve marathon*. Ik droom en train verder!

* Het is een bewuste keuze om nog geen specifiek evenement te kiezen. Ik wil namelijk ook de optie hebben om het niet te redden.