Zoveel mensen, zoveel meningen en dat geldt zeker ook in opvoedland. Iedere ouder is immers ervaringsdeskundige op het gebied van kinderen groot brengen en er zijn eindeloos methoden om dat te doen.
Tegelijkertijd zijn er veel experts op het gebied van opvoeden en is het vaak onderwerp van wetenschappelijk onderzoek. Dit heeft geleid tot een interessant voortschrijdend inzicht:
Dit artikel las ik vandaag via de correspondent en ik vond het wel fijn om dit geluid eens op een andere plek dan de voor mij ‘gewone’ kanalen te horen (uiteraard in spreekwoordelijke zin).
Ik krijg wel eens het idee dat mensen ons maar softies vinden omdat we de peuterzoon en dreumesdochter niet laten huilen en dan met name als er geslapen moet worden. Je hoort mij trouwens echt niet zeggen dat ik geen softie ben hoor, maar niet om deze reden.
Ondanks het wetenschappelijk bewijs voor het belang van een goede hechting hoor ik nog regelmatig voorbeelden waarin dit bewijs volledig genegeerd wordt. Kinderen ‘moeten maar leren’ om zelf in slaap te vallen zeggen experts en ervaringsdeskundigen bijvoorbeeld. Of in ziekenhuizen liggen kleine baby’tjes moederzielalleen in hun bedjes want aan ruimte voor een fatsoenlijk bed voor pappa of mamma is niet gedacht.
Het absolute toppunt vind ik de richtlijn over slapen die in het artikel van de correspondent genoemd wordt. Daarin wordt zorgverleners verteld ouders te adviseren hun kindje maar te laten huilen. Mijn softe moederhart wordt daar dus verdrietig van.
Hopelijk is laten huilen over niet al te lange tijd net zo not-done als het uitdelen van lijfstraffen en vormt een goede hechting dan ook een wezenlijk onderdeel binnen de medische zorg voor kinderen.
View Comments (5)
Hier laten we onze dochter dus wel huilen.
Ik kan je nu allerlei redenen geven waarom wij dit doen
http://www.inmatesmystory.nl/over-mij/laten-huilen-kind/
in deze blog leg ik precies uit, wat onze motivatie is om haar dus WEL te laten huilen
We zijn het compleet oneens lees ik :). Let's agree to disagree?
Nou ja. Ik basseer mijn mening op mijn eigen kind. En jij op de jouwe.
Dus uiteindelijk doe jij wat het beste bij jouw kind past en ik het beste wat bij mijn kind past ;) Mijn dochter is namelijk uitstekend gehecht aan mij. En ik pak het zo aan, omdat het goed voor mijn kind is. En bij haar past
Dat klopt denk ik niet helemaal. Die redenatie betekent volgens mij dat ik jou kind precies hetzelfde zou behandelen als jij doet en vice versa. Nu ken ik je kind natuurlijk niet, maar ik denk toch dat dat niet het geval is. Natuurlijk doe ik wat bij mijn kind past, maar ik doe ook wat bij mij past.
En dat is ok. Zoals ik al zei, zoveel mensen zoveel meningen. Met dit blog wilde ik illustreren wat bij mij past, wat voor mij belangrijk is en waarop onze manier van grootbrengen gebaseerd is. Daarmee zeg ik niets over de hechting van jouw kind. Daar kan en wil ik namelijk geen zinnig woord over zeggen.
Nee ik zeg dat jij je kind behandeld zoals bij jou/je kind past en ik mijn kind behandel zoals bij mij/mijn kind past. En inderdaad mijn kind is daar mijn belangrijkste leidraad in.
En als het bij mijn kind zou passen zou ik haar ook niet laten huilen. Maar ik creeer juist een gefrustreerd en gestressed kind met er de hele tijd heen gaan (zeg ik uit eigen ervaring)