Sinds ik moeder ben, ben ik een stuk minder fanatiek in het volgen van nieuws en actualiteiten dan voorheen. Dat heeft een hele praktische reden, ik kom namelijk simpelweg niet toe aan het lezen van de krant. Het nieuws aanzetten waar de kinderen bij zijn kan uiteraard niet en als ze ’s avonds slapen ben ik meestal druk met andere dingen of te gaar om nog met zulke serieuze zaken bezig te zijn.
De andere reden is dat het nieuws me veel harder raakt dan eerder. Moederschap maakt kwetsbaar geloof ik. Ik kan echt heel verdrietig worden van de ellende die langskomt, en omdat ik er toch ook weinig aan kan doen, kijk ik er maar niet naar. Strategie ‘kop in het zand’ dus. Trots ben ik daar niet op en hopelijk wordt het ooit anders. Voor nu is het maar zo.
Sommige dingen zijn alleen echt niet te ontwijken. De aanslagen afgelopen week in Brussel en een paar dagen daarvoor in Turkije bijvoorbeeld. Of de afschuwelijke situatie met de vluchtelingen op het ogenblik. Wat moet het verschrikkelijk zijn om huis en haard achter te laten en dan op een barre tocht te gaan naar een plek waar je eigenlijk ook niet echt welkom bent… Triest word ik daarvan.
Dat dacht ook mijn buurvrouw Elke. En daarna dacht ze ‘ik wil helpen’. Vandaag plaatste ze een oproep op Facebook waarin ze uitlegde naar Lesbos te gaan om daar vluchtelingen echt te gaan helpen. Ik neem daar mijn, vooruit, spreekwoordelijke pet diep voor af. Ze laat haar gezin dus achter om iets te kunnen betekenen voor mensen die dat het hardst nodig hebben. Door mensen als Elke wordt de wereld weer een beetje mooier.
Natuurlijk gaat ze daar als verpleegkundige hele zinnige dingen doen. Daarnaast wil ze graag geld inzamelen, want ook dat is keihard nodig. Wij maken een bijdrage over. Kan ik nog iemand inspireren?*
* Je kunt een bijdcrage overmaken op rekeningnummer NL47 ABNA 0582893569 ovv Vluchtelingenwerk t.a.v. Elke Vissers.