Wij slapen samen. Zo, ik heb het meteen maar gezegd. Niet alleen de man en ik bivakkeren ’s nachts in onze slaapkamer. De peuterzoon en dreumesdochter liggen er ook gezellig bij. We kochten er vorig jaar zelfs een extra groot bed voor. Bedding-in of bedsharing schijnt het te heten.

Ok, Bianc, jullie slapen dus samen. En wat wil je hier nu precies mee vertellen? Nou, dat zal ik je zeggen. De laatste tijd lees ik regelmatig artikelen over samen slapen. Bijvoorbeeld in het Volkskrant magazine en het NRC. Ook meen ik dat ik laatst iets zag via RTL of shownieuws, sorry he, ik ben nooit zo heel goed op de hoogte. Als dit soort dingen op Facebook verschijnen, wordt er altijd druk gereageerd. Soms ben ik zo onverstandig om dan te gaan lezen in die reacties.

Heel vaak staan daar dingen in de trant van ‘kinderen horen in hun eigen bed’, ‘ze moeten het maar leren’ en meer van dat soort dingen. Daarnaast wordt er door allerlei experts meestal ook gepredikt dat baby’s en kinderen vanaf dag 1 (op hun rug) in hun eigen bed moeten slapen. Ik krijg daardoor altijd een beetje het gevoel dat wij het ‘fout’ doen en dat ik onze keuze moet verdedigen.

Toen de peuterzoon net geboren was, en ik nog supergammel door die gebeurtenis, legden wij hem netjes te slapen in een ledikantje dat aan ons voeteneinde stond. Nouja, we legden hem er in, want slapen deed hij er doorgaans niet. Hij vond het maar niks om alleen te zijn, als hij sliep voelde hij graag de veiligheid van mij of de man bij zich.

En geef hem eens ongelijk. Daarnaast bleek het ook heel handig om samen te slapen qua voeden. Wakker worden, aanleggen, verder slapen is echt bevorderlijker voor de nachtrust dan er steeds uit moeten. Vandaar dat wij eens goed nadachten over het slapen. We zorgden ervoor dat er geen kussens en dekens op de peuterzoon terecht konden komen en onze nachtrust keerde weer terug.

Inmiddels slapen wij dus al weer ruim 3,5 jaar samen met de kindjes in bed. Prima wat ons betreft. Erg gezellig vinden wij en voor wat betreft ander soortige gezelligheden; de dreumesdochter is er ook gekomen.

Het schijnt dat heel veel mensen samen slapen met hun kinderen, maar dat ze dat vaak niet durven te zeggen omdat het niet zou horen. Het is toch een soort taboe. Jammer vind ik dat. Zoveel ouders, zoveel ‘methoden’ lijkt me. Laat iedereen doen wat werkt voor hem of haar, en laten we elkaar dan vooral niet om veroordelen.

In dit fijne artikel van Kiind (ik lees daar sowieso graag) staat duidelijk uiteen gezet dat er bepaald ook voordelen zijn aan samen slapen. En er staan ook nog wat links in naar vrij goed onderbouwde artikelen over de voordelen ervan. In het kader van wat tegengeluid vind ik dat wel fijn om te lezen.