Op deze internationale vrouwendag kwamen er in mijn Facebook en Twittertijdlijn allerlei berichten langs over traumatische bevallingen. Zo lanceert Diana Koster binnenkort haar nieuwe boek ‘Perfecte bevallingen bestaan niet‘. Daarnaast zoeken verschillende onderzoekers deelneemsters aan hun studies naar traumatische bevallingen.

Meestal klik ik uit zelfbescherming maar niet op dit soort onderwerpen. En hoewel ik wellicht bijzonder geschikt ben als participant voor zo’n onderzoek, bespaar ik mezelf dat toch ook maar. Toch blijft het dan een beetje door mijn hoofd spoken en dus broedde (pun intended) ik vandaag op een blogje over bevallen.

Dat deed ik dus twee keer. En de eerste keer was bepaald niet mijn ‘finest moment’. Ik bedacht destijds dat ik thuis wilde bevallen en zo begonnen we dus ook. Helaas bleek er sprake van een ‘niet vorderende uitdrijving’, in de praktijk betekende dat ik met persweeën naar het ziekenhuis ging. Daar werd de babyzoon geboren met behulp van een vacuümpomp, zat zijn schouder klem, was de schade bij mij aanzienlijk en eindigde het geheel op de operatiekamer.

De babyzoon kwam gelukkig ongeschonden uit de strijd, ik werd vakkundig gerepareerd en toen alles achter de rug was, was ik vooral blij dát het achter de rug was. Na drie dagen ziekenhuis gingen wij gezellig naar huis en het grote genieten kon beginnen. Dacht ik.

En ik genoot ook wel hoor. Want we hebben, natuurlijk, de leukste zoon ter wereld. Alleen bleef die bevalling toch wel vaak aanwezig. Ik dacht er aan terug, droomde ervan, werd er te pas en te onpas aan herinnerd. Niet ok, achteraf gezien. Alleen in het moment zag ik het zelf niet.

Pas toen ik weer zwanger was en derhalve weer moest gaan bevallen, leek het me toch handig om hulp te gaan zoeken. Ik kwam terecht bij coach en verloskundige Lonneke en ging toen pas aan de slag met het verwerken van de toch echt traumatische bevalling. Had ik dat maar eerder gedaan.

Fijn dus, boeken over en studies naar traumatische bevallingen. Om ze zoveel mogelijk te voorkomen en als ze er dan toch waren, snel actie te ondernemen. En ook om ze uit de taboesfeer te halen. Ik schaamde me voor het feit dat ik mijn eerste bevalling zo erg vond. Ik had immers een gezond kind.

Na wat aarzelen vond ik het een mooi idee om mijn verhaal te delen op deze dag. Best spannend eigenlijk. Maar als ik toch wil dat het taboe dat ik voel minder wordt, is delen een goede stap!