De dreumesdochter is nu anderhalf jaar oud en we kunnen dus toch met een gerust hart stellen dat ze nu écht geen baby meer is. Ik bedoel, ze is nog niet zindelijk ofzo (hoewel ze daar tot mijn grote verbazing over na lijkt te denken), maar ze loopt, ze kletst en ze heeft inmiddels een uitgesproken mening over veel onderwerpen.
Zo weet ze prima wat ze graag eet (kaa!), geeft ze het luid en duidelijk aan als ze niet meer wil (kaa!), vertelt ze me aan welke kant ze graag wil drinken (die!) en is ze inmiddels behalve van auto’s (auto!) ook fan van poppen (pop!), het uitkleden van poppen (uit!) en van Frozen (Anna!).
Het voelt een beetje vreemd om neer te schrijven, maar in vergelijking de peuterzoon is ze écht een meisje. Nogal logisch, want ze is ook een meisje, ik bedoel nu dus in de dingen die ze leuk vindt. De peuterzoon was en is fan van gemotoriseerde dingen, vliegtuigen zijn favoriet, boten, auto’s, motoren en ga zo maar verder. De dreumesdochter vindt die dingen ook grappig, maar dat lijkt vooral omdat haar broer dat eindeloos voordoet.
Het knuffelen en aan-en uitkleden van poppen komt echt helemaal uit haarzelf. Net als de liefde voor schoenen en laarzen en het grote enthousiasme voor Frozen. De peuterzoon heeft het inmiddels zelfs aardig gehad met Anna en Elsa, maar zo af en toe delft hij het onderspit.
En dan nog zo’n interessant verschil; de peuterzoon is altijd met van alles bezig en houdt zijn aandacht meestal niet zo lang bij één ding. De dreumesdochter daarentegen kan rustig een kwartier naar Anna kijken, of laarzen aan en uit doen. N=1; ik weet het. Maar hier in huis worden de stereotype jongen/meisje redelijk bevestigd. Door de kinderen wel te verstaan. Want de man en ik zijn volgens mij niet eens zo uitgesproken.