Op dit soort druilerige dagen vind ik het vaak lastig om buiten te gaan spelen met de kindjes. De peuterzoon is het punt niet hoor, die trek ik een paar laarzen en een jas aan en hij gaat lekker spelen. Als hij koud of nat wordt meldt hij zich wel.
Nee, het gaat om de dreumesdochter. Die mag dan wel kunnen lopen, maar kruipen blijft toch een geliefde bezigheid. Niet alleen wordt ze daar nat, koud en vies van, maar daarnaast zijn veel speeltoestellen in natte toestand nogal glibberig. Wellicht gemiep van mijn kant hoor, maar ik vind dat gewoon niet zo handig.
Eigenlijk is dit weer bij uitstek geschikt voor allerlei creatieve uitspattingen met verf, potloden en viltstiften. De afgelopen twee jaar is gebleken dat ik daar alleen een gen voor mis. Ik vind er niet veel aan. Echt, ik haal de handel heus wel eens tevoorschijn, maar ik vind het nogal saai. En ondanks mijn pogingen dat te verhullen, straal ik het schijnbaar uit, want de peuterzoon lijkt het ook niet spannend te vinden. De dreumesdochter vindt het bijzonder vermakelijk om potloden uit het etui te halen, maar tekenen doet ze mooi niet.
Gelukkig is het creatieve gebeuren doorgaans ruim vertegenwoordigd op peuterspeelzaal en kinderdagverblijf. En daarnaast ben ik gezegend met een zeer creatieve schoonmoeder die zelfs een heus knutselhuis heeft. Tot mijn grote verbazing vindt de peuterzoon het te gek om daar lekker te gaan verfen.
Ideaal wat mij betreft, zo wordt er toch nog gecompenseerd voor mijn gebrek aan teken- en verfgenen!