Een dagelijks terugkerend vrij ingewikkeld fenomeen is de avondspits. Ik doel dan niet op dat gedoe met files op de snelweg, hoewel ik daar ook een hartgrondige hekel aan heb, maar op de periode tussen een uur of vijf ’s middags en het avondeten.
De kindjes zijn rond die tijd meestal wel zo’n beetje moe én er moet vaak iets gebeuren om het avondeten op tafel te krijgen. Dat is dus een onhandige combinatie.
Zo ook vanmiddag. De peuterzoon was inderdaad moe, hij ging vanochtend naar de peuterspeelzaal namelijk. Ook de dreumesdochter was er wel weer klaar mee, het snot sloeg al weer toe en dat is natuurlijk gewoon vermoeiend. Omdat de man niet thuis zou komen nam ik me voor de spits wat in te korten door lekker vroeg te eten. Ik maakte vanmiddag al saus voor de pasta Bolognese (yum!) en hoefde die dus alleen maar op te warmen en wat pasta te koken.
De peuterzoon keek naar een filmpje en speelde met auto’s, de dreumesdochter reed rondjes op de wheelybug en ik ging aan de slag. Pastasaus in opwarmpruttelstand, water koken voor pasta, pasta in pan, jengelende dreumesdochter aan broekspijp, dreumesdochter begeleiden naar nieuw speelproject, heel hard overkokende pasta…
Wat een troep zeg. Het kokende water stroomde over de kookplaat, die daarbij op tilt sloeg, de bestek- en pannenlades in. Intussen jengelde de dreumesdochter vrolijk verder en kwam de peuterzoon nieuwsgierig kijken wat er aan de hand was.
Ik heb de lades maar leeggetrokken, de inhoud door de keuken verspreid en alles goed afgedroogd. Daarna poging nummer twee in het kookproces. Van vroeg eten was inmiddels niet echt meer sprake. Deze tweede poging verliep voorspoediger en na het eten van drie happen pasta besloten beide kids dat ze klaar waren. We hadden geloof ik beter tosti’s kunnen eten, hoewel ik daarmee ook wel eens het rookalarm heb doen afgaan…
Het voordeel aan deze belabberde versie van de avondspits is dat mijn keukenlades er nu weer spik en span uitzien.