De dreumesdochter dacht al sinds dat ze een jaar was na over het concept lopen. Ze kon al vrij vlot zelf staan en vandaaruit was lopen een logische stap (pun intended). Iets hield haar echter tegen, want hoewel ze best af en toe een stapje zette, vond ze echt lopen toch nog niet nodig.
Als je zag met wat voor noodgang ze rondkroop, was dat ook best begrijpelijk. Waarom zou je lopen als kruipen veel sneller gaat? Het was erg leuk om te zien dat ze eigenlijk altijd stond, maar als er dan een verplaatsing nodig was, ze zich op haar knieën stortte en er vandoor ging.
Grappig genoeg ging dat bij de peuterzoon precies zo. Zo rond zijn anderhalfste besloot hij dat het wel klaar was met dat gekruip en vanaf dat moment ging hij doorgaans lopend door het leven. Ik was dus druk aan het wachten tot de dreumesdochter definitief op ging staan en een week of twee geleden deed ze dat ook.
Ik zag het moment komen en tóch presteerde ik het verrast te zijn. Het arme kind had nog niet eens fatsoenlijke schoenen. Die moesten dus halsoverkop in huis worden gehaald. Nu is de kinderschoenenwereld er één op zich, maar ik vond een stel leuke van Camper. En om te vieren dat de dreumesdochter schoenen nodig had, bestelde ik ook maar een paar voor mezelf.
View Comments (0)