De peuterzoon heeft zo lang als ik me kan herinneren een nogal grote behoefde aan sabbelen en zuigen. Als ieniemieniebaby’tje kon hij eindeloos aan de borst drinken en als hij dat niet deed had hij toch wel bijzonder graag een pink in zijn mond.
Tot mijn grote vreugde accepteerde hij toen hij zo’n beetje een half jaar oud was een fopspeen. Ik was het inmiddels wel zat om altijd naast hem te liggen of over zijn bed gebogen te staan met een pink in zijn mond als er geslapen moest worden.
Daar kwam alleen wel het volgende probleem uit voort, hoe kom je er weer vanaf… De peuterzoon kon echt niet slapen zonder zijn speen/fiep/tut en zag het dus logischerwijs niet zitten om het ding aan de wilgen te hangen.
Deze week hebben we hem dan toch kunnen overtuigen van gaan slapen zonder speen. Het gaat eigenlijk best goed. De eerste twee avonden was hij verdrietig, en dat snap ik ook wel. Maar de twee avonden erna vond hij het ok. Het in slaap vallen duurde wel iets langer, maar het ging het prima af.
Ik vind dat toch weer een mijlpaaltje in het leven van de peuterzoon. Mijn mannetje wordt groot! Het levert trouwens ook een andere slaapdynamiek op. Als hij nu ’s avonds wakker wordt heeft hij opeens hele gezellige verhalen.