Het is vandaag op de kop af tien jaar geleden dat ‘tante Millie’ zoals de peuterzoon haar heeft gedoopt, overleed. Haar eerste naasten wilden deze dag logischerwijs niet ongemerkt voorbij laten gaan en nodigden de hele familie uit om samen te komen.
Het werd een mooi moment, we liepen met zijn allen in de schemer naar het graf. Met een kaars in de hand werd een lied gezongen en er werden bloemen gelegd. De peuterzoon leverde nog een bijdrage door, toen hij de naam van de tante hoorde, ‘die is dood!’ te roepen. Geen speld tussen te krijgen en in alle puurheid ook wel mooi.
Ik vond het een dubbel moment. Verdrietig en toch ook goed. Want het is natuurlijk eindeloos verdrietig om vrouw, mamma, tweelingzusje, tante en vriendin te verliezen. Tegelijkertijd kan ‘tante Millie’ supertrots zijn op haar familie!
Na het plechtige moment gingen we met zijn allen eten. Erg leuk dat het ouderwets gezellig was. De peuterzoon speelde heerlijk met een peuterneefje en we aten erg lekker.
Vanavond drinken we nog maar een extra drankje, om het leven van ‘tante Millie’ te vieren!