Je moet met je kleine kind wel echt onder een steen leven als het je is ontgaan dat Sinterklaas weer ‘in het land’ is. Een leuk gebruik wat zeker helpt om de donkere dagen in aanloop naar de kerst wat sneller voorbij te laten gaan.
Nu de peuterzoon bijna 3,5 is, en er onder andere door de peuterspeelzaal ook een heus sociaal leven zonder mij op na houdt, wordt hij eigenlijk automatisch meegenomen in de mythe rond Sinterklaas.
En hoewel dat opzich prima is, hebben de man en ik ook wel onze bedenkingen. Want is het, afgezien van de pietendiscussie*, nog wel van deze tijd om kinderen zo om de tuin te leiden? Wij vinden het lastig. We willen voor de kindjes graag een leuk feest, maar het voelt niet goed om mee te doen aan het ‘opkloppen’ van een verhaal rond een man die niet eens bestaat.
Wij brachten in de manier waarop we het feest benoemen een nuance aan. Wij vieren namelijk het Sinterklaasfeest. En dat gaat met cadeautjes en lekkers. Daarnaast houden we dit jaar alles nog buiten de deur. Schoen zetten ging een keer in de supermarkt, we vierden het feest op het werk van de man en op school en ook met pakjesavond zijn we, ongepland, niet thuis.
Voor dit jaar lijkt het aardig te werken. De peuterzoon vindt Sinterklaas leuk en associeert hem met cadeaus. De hele spanning krijgt hij nog niet mee, het is nog niet zo’n groot ding voor hem. Het zal mij heel erg benieuwen hoe het volgend jaar gaat, als hij naar school gaat.
* Daar houd ik me geloof ik maar ver van. De paarse Piet die ik laatst zag, vond ik wel erg gezellig.