Afgelopen week kwam ik langs een artikel in de Telegraaf. Nu moet ik zeggen dat dat een bijzonderheid opzich is, want de meestal begin ik niet eens aan het lezen van die stukjes. Maar deze keer won de nieuwsgierigheid het van de weerstand:
(Klik hier voor het hele artikel)
Ik vond het wel een grappig stuk. De moraal ervan is – kortgezegd – dat we elkaar als moeders wel heel snel veroordelen en de schrijfster vraagt zich af waarom we dat dan doen. Ook vindt ze dat we wel wat minder hard zouden mogen oordelen over elkaar. We hebben vaak immers geen idee wat de beweegreden is van degene over wie het oordeel geveld wordt.
Dat was ik toch wel met de schrijfster eens. Zo’n oordeel is helemaal niet aardig en ook niet zo nodig. Toen het stuk afsloot met de vraag of ik ook snel oordeel dacht ik dan ook meteen ‘nee hoor, ik niet’. Toen fluisterde er een stemmetje in mijn hoofd ‘nou Bianc, dat is toch niet helemaal waar’.
Want niet zo gek lang daarvoor had ik nog een ander artikel hoofdschuddend zitten lezen. Het ging over de Surinaamse stijl van opvoeden. Daar is schijnbaar een boekje over geschreven en die stijl ligt met haar grote nadruk op discipline en respect voor volwassenen vrij ver van het onvoorwaardelijk ouderschap wat wij proberen te hanteren. Ik heb het blog wat dit artikel deelde en er een positieve opmerking over maakte ontvolgd, nadat ik een cynische reactie achterliet over de gezelligheid voor de kinderen.
Noem dat maar geen oordeel… Ik zat me echt een beetje te schamen. Op basis van dit artikel kan ik natuurlijk geen zinnig woord zeggen over het al dan niet ‘goed’ zijn van de beschreven manier van opvoeden. En daarnaast, wie ben ik om daar iets van te vinden. Leef en laat leven!
Een sorry aan de mensen die de betreffende opvoedstijl hanteren lijkt me wel op zijn plaats. Bij deze. We mogen het dan niet eens zijn, dat maakt mij niet beter dan jullie.
Best een eye-opener zo vond ik zelf. Ik meende al vrij openminded door het leven te gaan, maar er valt dus nog wel wat te verbeteren. Ik ga mijn best doen!
2 comments
Oordelen is iets anders als kijken, luisteren en dan vragen stellen.
Als die vragen open-minded zijn en gesteld worden, wordt het een fijne uitwisseling.
En ik denk dat er niks mis is met oprechte interesse in elkaars beweegredenen, ook al heb je zelf andere. Beetje beiden in beweging komen..er is aan jezelf ook altijd wel iets te onderzoeken, tenminste bij mij wel! ?
Ben ik met je eens! Het is prima om het met elkaar oneens te zijn. En daarover van gedachten wisselen maakt beide partijen rijker. Echter, een oordeel vellen over een ander op basis van weinig informatie is volgens mij verarmend. En ik denk dat daar vaak sprake van is in ‘moederland’.