Beeing around

Soms hè, soms snap ik het gewoon even niet meer zo. In dit geval niet zo erg want het gaat nergens over, maar toch.

Via Facebook volg ik wat onze locale blauwe grootgrutter te melden heeft. Best handig, we komen nogal vaak daar in de supermarkt en dus is het leuk om op de hoogte te blijven van de locale acties. Vorige week stond er vol trots op hun pagina vermeld dat ze vanaf nu een heel schap met zogenaamde originele Jelly Beans hebben. Als rasechte zoetekauw interesseren dit soort berichten mij logischerwijs enorm.

Toen kwam ik vanmiddag dus even bij onze Appie – tot grote horror van de peuterzoon was de bodem van de pindakaaspot in zicht – en we kwamen langs het nieuwe schap met bonen. Echt, ik viel bijna om toen ik zag wat de prijzen waren van die dingen. Wat zijn díe duur. En echt, ik ben de beroerdste niet volgens mij, ik tel met liefde drie euro neer voor een Tony. Maar dit snap ik dus echt niet. Wat is er zo bijzonder aan die kleine snoepjes waar zo eens op de ingrediëntenlijst kijkend weinig bijzonders in zit?! Vooruit, ze zijn wel fair trade. Ik zou ze bijna gaan kopen om te testen wat voor magisch er met die boontjes is. Bijna hè, ik blijf nog even bij Tony.