De herinneringen van Facebook lieten me een post zien waar ik -wederom- om moest lachen. Tegelijkertijd relativeerde het ook wat, want de vorige keer deed het me meen ik heel hard denken aan de kleuterzoon. inmiddels is het over het algemeen de peuterdochter die me niet schijnt te horen. Echt, ik kan dingen wel duizend keer zeggen. Hoog of laag springen. Op mijn kop gaan staan. Het effect is over het algemeen hetzelfde, mevrouw doet of laat wat ze zelf…
Heel soms, niet te vaak hoor, zou ik bijna denken dat het wat eigengereide karakter van de peuterdochter wellicht ook iets van doen heeft met mijn genen. Over het algemeen geef ik voor het gemak de man gewoon de schuld, soms moet ik echter toegeven dat ik er zelf ook wat van kan. In de bibliotheek van Eindhoven doen ze hun best om leuke lezingen te organiseren en ze slagen er aardig in. Deze week was het eerst de beurt…
Als je me op het ogenblik zou vragen in welk hoofd ik het liefst een kijkje zou nemen, dan zou ik zonder aarzelen gaan voor de peuterdochter. Ik blijf me er werkelijk over verbazen dat ze er een sport van heeft gemaakt om alles zo vaak mogelijk anders te doen dan wordt voorgesteld. Dat ze nou vaak nee zegt, haar eigen identiteit aan het ontdekken is, deze fase erbij hoort, ik vind het allemaal goed. Meestal is het eigengereide ook…