Telefoonangst, ook wel belangst of telefoonfobie, is een vorm van angst waardoor mensen niet durven te bellen. Het wordt gezien als een sociale fobie.* Sinds jaar en dag heb ik al last van een milde vorm van belangst. Dit tot hilariteit, en soms ergernis, van de man want de regeltelefoontjes laat ik doorgaans aan hem over. Het is niet direct zo dat ik vreselijk veel hinder ondervind van mijn aversie tegen iemand opbellen, maar ik kan wel Ă©cht opzien tegen…
Op de laatste werkdag van de week mocht ik weer eens naar Merefelt. Voor een overleg met broeder Bart (die pas geslaagd is 🎉) en Sanne van communicatie. De kleuterdochter had vrij van school en ik had daarom vrij van werk genomen. Dus nam ik haar gezellig mee. Het laat zich wellicht raden, het gesprek wat we voerden ging over bloggen in en over de zorg. Bart schreef de afgelopen anderhalf jaar over zijn reis door de verkorte opleiding tot…
Op deze 25ste mei is het op de fiets naar je werk dag. Op de 24ste was het de dag voor aandacht voor het sterven en het is ook nog de week van de mentale gezondheid. De 24ste was ook de dag van het vakantiegeld trouwens, vind ik zeker noemenswaardig. De 25ste is volgens Wikipedia de dag van Afrika en de 26ste volgt de dag van het gescheiden kind. Er is dus, zo wil ik maar zeggen, altijd wel iets…
Nadat wij eerstejaars viossen vlak voor de feestdagen de eerste toetsen overleefden*, was er een paar weken sprake van relatieve rust. Qua lessen dan, er was intussen natuurlijk wel van alles aan voorbereiding te doen. Afgelopen week struikelden we vervolgens met zijn allen het eerste blok van het nieuwe jaar in. We begonnen in dit blok met allerlei nieuwe onderwerpen en tegelijkertijd komen er deadlines in zicht want er moet een semester worden afgerond en een wetenschappelijk product worden ingeleverd.…
Aan het einde van de tweede schooldag hadden we afgelopen woensdagmiddag intervisie. Of praktijkleren. Of mentorles. Of hoe je het ook wilt noemen. We zaten in ieder geval in een betrekkelijk klein, bekend groepje bij elkaar en kwamen te spreken over hoe het ging. Qua school, werk, privĂ© of een combinatie daarvan. Nu we zo’n drie maanden onderweg zijn op de route naar verpleegkundig specialist, zijn veel van ons op een punt aangekomen dat vooraf al werd voorspeld. Namelijk bij…
Eigenlijk zou ik een keer iets moeten doen met een nieuwe profielfoto bedacht ik me laatst. Maar ja, tegen plaatjes van mooie verpleegkundige mannen kan ik toch niet op, dus maak ik er maar gewoon gebruik van. Met dank aan Pexels… Anyway, ik wilde maar weer eens iets schrijven over de vios, en realiseerde me daarbij dat alleen dat woord al verduidelijking behoeft. Als je er op googelt vind je dingen over allerlei clubs en als ik het goed zag…
Nu ik aan een nieuwe opleiding ben begonnen en tegelijkertijd nog zo af en toe een rol als begeleider invul aan de verpleegkundige kant, kan ik mooi vanuit twee gezichtspunten naar het leerlingschap kijken. En hoewel dat vraagt om veel schakelen, is het ook wel erg leuk. Zo realiseerde ik me vandeweek toen ik druk doende was met begeleiden dat er een aantal momenten zijn geweest die me bij zijn gebleven in mijn opleiding tot verpleegkundige. Dat waren de momenten…
Op 1 september ben ik dus gestart als zogenaamde vios*. Qua school ging dat lekker voortvarend met in totaal zes lesdagen en bijbehorende grote bergen voorbereiding en huiswerk. In het ideale geval was dat qua werk ook zo gegaan maar gezien het af hoc karakter van de hele toestand was er geen sprake van de ideale situatie. De roosters van september waren namelijk al af toen bekend werd dat ik iets anders zou gaan doen en het is in vakantietijd…
De afgelopen tijd verzin ik steeds allerlei metaforen voor de situatie waar ik me in bevind. Zo aan het eind van de fietsvakantie, dat voelt als een eeuwigheid geleden trouwens, merkte ik dat dat ik het gevoel had aan de voet van een berg te staan. Waar ik tegenop ging wandelen. Eenmaal begonnen met werk en opleiding bleek dat gevoel een aardige voorspelling, ik ging inderdaad de inspanning leveren van omhoog lopen. Ik werk namelijk in de rol van hbo-verpleegkundige…
Na drie weken heel hard vakantie vieren, zo’n fietsvakantie is best effectief als je even echt uit de dagelijkse sleur wilt geraken, was het maandag wennen aan de wekker. Die ging extra vroeg, want na drie weken is het bijlezen best een klus. Het was zelfs nog donker, dat is altijd een domper want het wordt dan pijnlijk duidelijk dat de zomer echt op zijn eind loopt. En aan de andere kant was het ook gewoon weer leuk om de…