In de zoekfunctie op mijn blog tikte ik het woord ‘weekend’ in en ik moet constateren dat ik daar toch al heel vaak over schreef. Ergens logisch, want over het gewone dagelijkse leven raakt een mens toch eerder uitgeschreven. Het was dus weer eens weekend en zowaar ook een vrij weekend. Toch moet ik toegeven dat dat vrij een relatief begrip was. Want door de hele Corona toestand was ik in gedachten toch ook wel veel bezig met het werk.…
Inherent aan het werken op een afdeling voor ouderen met dementie, is dat je als medewerker, hoe rustig het ook is, altijd continu allerlei vragen naar je hoofd geslingerd krijgt. Zeker in het weekend. Zonder al te veel kennis van zaken verwacht ik trouwens dat het eeuwige vragenvuur ook aan de orde is voor veel andersoortige afdelingen waar zorg wordt verleend. Op een PG afdeling ben je naast met alle zorginhoudelijke, praktische, urgente, altijd blijven liggende en niet relevante vragen…
Woensdag werkdag en ergens halverwege de werkdag drink ik koffie met de collega’s van de buurafdeling. In de tuin, in het zonnetje, dus ik had het weer eens uitstekend voor elkaar. Na wat koetjes en kalfjes kregen we het over werkplezier, het kwijtraken daarvan en het algemene beeld wat er heerst, of lijkt te heersen, over werken op zo’n pg-afdeling. Van daaruit kwam het gesprek over een tv-programma gemaakt door Johnny de Mol, Restaurant Misverstand. In dit programma gaan een…
Werken in het weekend heeft allerlei invalshoeken die een mens zou kunnen beschouwen. Het begint in ons geval met een nogal praktische; de man werkt niet in het weekend en is dus in de gelegenheid om bij de kinderen te zijn. We hoeven dan geen opvang te regelen en dat is natuurlijk prettig. Een ander voordeel aan werken in het weekend is dat ook in zorgland de meeste dingen gebeuren in de kantooruren. Niet als het op acute situaties aankomt…
Uitgerekend op de dag dat ik mijn verpleegkundig diploma daadwerkelijk in handen kreeg, bracht de NOS het nieuws dat bij sommige zorgorganisaties mantelzorgers tegenwoordig betaald kunnen krijgen voor hun diensten. Met mijn diploma ben ik, uiteraard, superblij. Ik heb er twee jaar hard voor gewerkt en ik realiseerde me eens te meer hoe goed het is geweest om mijn hart te volgen en de zorg in te gaan. Het was best een spannende stap destijds, met ook flinke gevolgen voor…
Men is daar in Den Haag al een tijdje bezig met meer geld voor de zorg. En dat verliep geheel volgens verwachting. Er werd hard geklapt en daar hield het mee op, is volgens mij een goede samenvatting. Tot mijn niet geringe verbazing kwam er een einde aan die tendens, want opeens werd er toegezegd dat de zorgmedewerkers een bonus van duizend euro tegemoet kunnen zien. Murw geslagen als ik ben was mijn eerste gedachte aan een blije belastingdienst. Want…
Het is werkelijk geen combinatie, een avonddienst, gevolgd door een ochtenddienst. Of om het even helemaal concreet te maken, werken tot half elf ‘s avonds en dan de volgende ochtend om zeven uur weer beginnen. Dat levert steevast veel te weinig slaap op. In theorie zou ik zo ongeveer zesenhalf uur wel moeten kunnen slapen, in de praktijk werkt dat niet zo want meteen naar bed na het werk is toch ook geen succes. Weinig gezond lijkt me en dus…
Het was dan een vreemde, gekke en drukke tijd qua werk, qua kids, qua eigenlijk alles, het was ook de laatste fase van mijn opleiding verpleegkunde. Toen ergens in maart alle bijeenkomsten werden afgelast in ons verzorgingshuis hadden we nog heel even de hoop dat we ons mini-symposium op school mochten houden, maar ook dat bleek wishful thinking. De symposia, één van de examenonderdelen, konden echt niet doorgaan. Maar, en daar verdienen de docenten van het summa alle lof voor,…
Hoe mijn werk in het verpleeghuis eventueel van uit huis zou moeten zou ik werkelijk niet weten. Het is natuurlijk ook niet voor niets dat mijn beroepsgroep wel wordt geacht om gewoon te gaan werken. Ik zag trouwens ergens een filmpje van zorgverleners die de anderhalve meter probeerden te implementeren. Zelfs als we dat gaan doen wordt het een zooitje ?. De man echter, heeft dat hele thuiswerken inmiddels aardig geoptimaliseerd. Hij werkt bij het laboratorium waar ze eindeloos druk…
Het zijn rare tijden. Zo’n beetje iedereen zit genoodzaakt thuis in de hoop dat alles over een paar weken weer normaal wordt. Behalve dus de mensen in de zogenaamde vitale groepen. Want als die ook thuis gaan zitten, gaat het mis. En laten de man en ik nou toevallig (of niet) allebei in de zorg werken. Wij gaan dus gewoon werken, sterker nog, ik ga heel veel extra werken. Vandaar dat onze kinderen wel naar school en kinderdagverblijf gaan. Superfijn…