Het is nog maar een paar weken tot aan de zomervakantie, hier in regio zuid althans, wereldvreemd als ik ben heb ik weer eens geen idee over de rest van het land. Aan het eind van het schooljaar is het traditiegetrouw tijd voor de oudergesprekken. Of tienminutengesprekken. Of de tafeltjesavond, zoals de man dat zo mooi noemt. Normaalgezien vind ik dat wel interessant, maar heb ik niet het idee dat er al te veel nieuws naar voren zal gaan komen.…
Het was dan een vreemde, gekke en drukke tijd qua werk, qua kids, qua eigenlijk alles, het was ook de laatste fase van mijn opleiding verpleegkunde. Toen ergens in maart alle bijeenkomsten werden afgelast in ons verzorgingshuis hadden we nog heel even de hoop dat we ons mini-symposium op school mochten houden, maar ook dat bleek wishful thinking. De symposia, één van de examenonderdelen, konden echt niet doorgaan. Maar, en daar verdienen de docenten van het summa alle lof voor,…
Het zijn rare tijden. Zo’n beetje iedereen zit genoodzaakt thuis in de hoop dat alles over een paar weken weer normaal wordt. Behalve dus de mensen in de zogenaamde vitale groepen. Want als die ook thuis gaan zitten, gaat het mis. En laten de man en ik nou toevallig (of niet) allebei in de zorg werken. Wij gaan dus gewoon werken, sterker nog, ik ga heel veel extra werken. Vandaar dat onze kinderen wel naar school en kinderdagverblijf gaan. Superfijn…
Die opleiding van mij is in de afrondende fase beland. Prettig, want het einde is in zicht. En tegelijkertijd pittig, want dat afronden moet natuurlijk wel gebeuren. Vanaf zo’n beetje november staat zo ongeveer alles op school in het teken van de examens. In totaal zijn het er een kleine twintig, en er zijn allerlei vormen. Sommige dingen moet je in gedrag aantonen op de werkvloer. Over sommige dingen moeten zogenaamde verantwoordingsverslagen worden geschreven. Er moet een heus kwaliteitsverbeterplan komen.…
Drie (!) weken geleden is het dat ik voor het laatst een stukje postte, en dat wil, al zeg ik het zelf, toch wel iets zeggen. Bijvoorbeeld dat ik een beetje blogmoe ben geworden of, na jullie ruim drieënhalf jaar bestookt te hebben met mijn gezwets, een keer uitgekletst. Toch is dat niet het geval. Ik ben gewoon ten prooi gevallen aan de drukte van het dagelijkse leven en daar werd het bloggen het slachtoffer van. Niet dat ik nou…
‘Schrijf hier maar eens een blog over’, zo zei de docent tegen me, terwijl ze met een vermaakt maar toch ook lichtelijk verbaasd gezicht naar de taferelen keek die zich in de klas afspeelden. Ik vond het eerst even leuk dat mijn blog schijnbaar bekendheid geniet onder de docenten (even zwaaien ?) en daarna ging ik eens nadenken over het onderwerp. Toen vervolgens een andere docent later op de dag een duidelijke poging deed om in te spelen op mijn/ons…
De kleuterdochter had zich op school heel enthousiast aangemeld voor de ‘wie-ben-ik-kring’. Dat is een soort spreekbeurt achtig iets waarin de kleuters over zichzelf mogen vertellen. Als ze willen. In al haar wijsheid had de kleuterdochter dus bedacht dat ze dat ging doen. Ze kreeg het bijbehorende blauwe koffertje met instructie voor de ouders mee en mocht aan de slag. Vervolgens besloot ze in al haar eigenwijsheid dat ze er toch maar geen zin in had en zadelde mij op…
Het was in meerdere opzichten een spannend weekend. Allereerst zou Sinterklaas weer voet op Nederlandse bodem zetten. Natuurlijk moesten we daar naar gaan kijken en omdat we Willy de ? te logeren hadden, ging hij gezellig mee. Het was ook een beetje spannend omdat Willy zich de vorige keer dat hij bij ons logeerde een klein beetje rebels gedragen had. De juf had daarom niet helemaal zeker geweten of ze het wel aandurfde om hem weer bij ons te laten…
De kleuterdochter had bij het uitgaan van de school een mij vaag bekend voorkomende tas op haar rug. Ik wist in ieder geval zeker dat hij niet van ons was. En de kleuterdochter had een verrassend grote grijns op haar gezicht. De juf riep me quasi-streng bij zich: “Ik moet een hartig woordje met je spreken. Willy mag geen wijn drinken, daar is ie veel te klein voor.” Daar viel het kwartje. De kleuterdochter had de logeerbij meegekregen. Je zou…
Op de app van de bijenklas van de kleuterdochter kwam opeens een stapel foto’s voorbij. Ik schrok heel even, had ik de één of andere activiteit over het hoofd gezien? Gelukkig zag ik op één van de foto’s de man man voorbijkomen en die ging een paar weken geleden met de klas op kabouterjacht, de foto’s hadden dus gewoon een beetje vertraging. Er kwamen plaatjes van de kabouterjacht langs, en van de sportochtend, of middag, dat zou ook zomaar kunnen…